knuffels geven, boekjes lezen,
pijntjes met een kus genezen
papjes maken, wasjes draaien,
knopen van een jas aannaaien
dat dacht ik
is wat mama’s doen
wanneer je die twee roze streepjes telt
en lang, lang van tevoren
wordt een mama in jouw hoofd geboren
‘t mamabeeld wordt scherp gesteld
eerst is dat beeld nog een beetje flou,
maar met elke week voorbij,
elke centimeter meer ‘hij’ of ‘zij’,
neemt ‘t mamabeeld aan scherpte toe
ja, ’t zal zwaar zijn, en vermoeiend, monotoon
maar ook zo vol liefde, zo puur en schoon
want da’s wat mama’s doen
mama’s zorgen voor hun kind
’t is oeroude liefde die hen met elkaar verbindt
wist ik veel dat er ook een ander zorgen was
een zorgen zonder papfles, luiers, vuile was
geen kindje om te voeden, troosten, dicht dichtbij te houden
een kindje niet van ‘zullen’ maar van ‘zouden’
geen verhaaltje voor het slapengaan
maar in ’t ziekenhuis, met bolle buik, een sterrenboekje openslaan
niet nadenken over ‘flesjes of de borst proberen?’
maar over ‘wat doen we: begraven of cremeren’?
niet twijfelen over ‘babydoekjes: lavendelgeur of neutraal?’
maar ‘die urne: welke kleur, welk materiaal?’
geen geboortelijst met 101 hebbedingen
maar een kistje met 6 lievigheden die uit ons hart komen springen
geen foto’s van de eerste dagen, weken, jaren
maar een voetafdruk om ons kleintje bekendheid te doen vergaren
geen kindje om te troosten, knuffelen, zachtjes in te tomen
maar eentje om te koesteren, te verbeelden en te dromen
het is een ander zorgen, gebrekkig en geamputeerd
een zorgen dat alle vanzelfsprekendheid ontbeert
’t is zwaar, vermoeiend, surreëel,
’t is veel te weinig veel te veel
maar ‘t is wat mama’s doen
want mama’s, alle mama’s
zorgen voor hun kind
’t is oeroude liefde die hen met elkaar verbindt
van wanneer je die twee streepjes telt
tot ver, ver daar voorbij
is ‘t de liefde die zich scherper stelt
daar is de dood maar peanuts bij
