Blog

Het gemis en het verdiet om een kind(je) dat er niet meer is, draag je als (groot)ouder een leven lang mee. Je mist je lieveling op belangrijke, grote momenten in je leven. Op bijzondere dagen die je maar al te graag met hem of haar had willen delen. Maar net zo goed zijn er al die kleine momentjes in het leven van elke dag waarop het verdriet je kan overvallen. Onverwacht. En ontzettend hard. Het kan voor lotgenoten heel herkenbaar zijn of hoop en troost bieden op moeilijke dagen om verhalen van anderen te lezen. Daarom dat we een ‘Berrefonds Blog’ hebben opgestart. Ontdek hier heel persoonlijke, prachtige verhalen.

Zelf bloggen?

Deze blog is er voor en door (groot)ouders van een overleden kind(je). We geven iedereen de kans om een eigen verhaal met eventueel bijhorende foto in te sturen. Wij publiceren je verhaal dan met veel plezier op deze pagina en op onze sociale media. Geef ons enkele dagen om je ingestuurde verhaal even door te lezen. Niet omdat we er iets aan willen veranderen, wel omdat we uiteraard verhalen die kwetsend of racistisch zijn weren.

Dat is dan nog juist 30 euro aub (1/3)

Het is avond, ik moet moeite doen om mijn ogen open te houden.
Geen wonder dat er nog plek was voor een consultatie op dit afgrijselijke uur. Andere
zwangeren zijn slimmer dan ik en weten dat ze de zetel niet meer uitkomen na 19u.

We zitten in de wachtzaal, starend naar een honderdtal namen die boven ons hoofd
zweven. Felix, Nand, Uma, Viggo, Mariline, Boris, keuze genoeg.
Er is nog iemand voor ons dus we zitten hier zeker nog even. Ik zie een kaartje van een
uitvaartdienst en denk wat een gekke plaats om hier nu reclame voor te maken.

Ik kijk naar Kevin die bladert door een boekje. De tocht naar Antwerpen was lang. Ik
hormonaal, dorstig en moe, hij zeurend over de afstand. Ik wilde persé in deze praktijk
gevolgd worden dus had hij weinig keuze en reed hij ons 40min naar het hol van Pluto.

De deur gaat open, het is aan ons.

We komen binnen en na een korte kennismaking van enkele zinnen volgt het ontbloten
van mijn onderlijf. De gynaecoloog vraagt vaag nog eens of mijn naam Charlotte is maar
ik verbeter haar dat ik Caroline ben, ook wel met een C geschreven.

Ik beklaag me al dat ik niet bij mijn vertrouwde gynaecoloog ben. Zij maakt altijd mopjes,
soms een beetje speciaal van aard maar tenminste ken ik haar mopjes en kunnen we
daar dan samen om lachen.

Nu is het stil en blijft het stil. Ze brengt de echosonde vaginaal in en kijkt naar het
scherm. Ik probeer de stilte te doorbreken en zeg nog iets over mijn ver naar achter
gekantelde baarmoeder tot ik haar blik zie en ook naar het scherm kijk.

Geen flikkerend hartje, wel een lijfje op het scherm. Ze slikt en zegt “Ik zie
helaas geen hartslag en dit is niet het beeld dat we verwachten voor een
zwangerschap van 9-10 weken”.
Ik staar en zwijg, draai mijn hoofd naar Kevin en zie ook hem verdwaasd kijken.

“De groei is enkele dagen geleden gestopt” vult ze nog aan. “Op deze termijn is dat vaak
te wijten aan een genetisch defect, maar de precieze oorzaak kennen we natuurlijk niet.
Dit gebeurt jammer genoeg. Je mag je opnieuw aankleden, dan zal ik verder uitleg
geven.”

Ik voel hoe ik mijn eigen lichaam overstijg. Ik ben vroedvrouw, ken deze tekst, ken
deze film, ik weet dat dit kan gebeuren. Maar bij ons? Nu, bij zo een gewenste
zwangerschap?

Ik doe mijn broek terug aan en ga zitten. Kevin knijpt in mijn hand en ik zie een traan die
over zijn wang danst. Mijn ogen vullen zich maar ik veeg het weg en richt mijn blik naar
voor.

Er volgen woorden maar ik hoor ze niet. Ik denk aan hoe zwanger ik mij voel, hoeveel ik
heb overgegeven de voorbije weken, hoe groot die ellende was. En plots zeg ik luidop: “Al
dat overgeven, gewoon zomaar voor niks.”
Ik kijk naar Kevin en zoek een zakdoek, maar een stukje papier is nergens te bespeuren.
Ik denk aan hoe vaak zo een nieuws voorkomt en dat een gynaecoloog toch op z’n minst
zakdoekjes kan voorzien zodat er geen snot aan een mouw moet geveegd worden.

Ze licht toe dat er drie opties zijn maar om één of andere reden krijgt enkel de middelste
keuze aandacht. Ik heb geen voorkeur, mijn hoofd is een mist, ik voel niks.

Ik kijk nog eens naar links, zie ook die mistige blik in zijn ogen en hoor haar zeggen dat ze
mij een week zal thuisschrijven. Tot de volgende afspraak waarna we zullen kijken hoe
het met me gaat.
En hij, moet hij dan gewoon gaan werken morgenvroeg?

Ik kijk naar de klok, het is 22u en we zijn nog lang niet thuis.
Waarom worden vaders in dit verhaal vergeten. Ik voel veel weerstand en woede tegen
de razende maatschappij die ons zo weinig ruimte geeft voor stilstand en heling.

Ze sluit het gesprek af en vraagt of ik de echografie mee naar huis wil nemen of net niet.
Ik knik en stop hem in mijn handtas, graas nog eens tevergeefs door al wat er verder in zit
op zoek naar iets om in te snuiten. Ik veeg het dan maar opnieuw weg met mijn mouw.

We staan recht en ik doe mijn jas aan. Plots hoor ik haar zeggen “dan gaan we nog juist
afrekenen, dat is dan 30 euro aub. En de rest wordt rechtstreeks met jouw mutualiteit
geregeld.”
Ik verschiet en denk juist we moeten nog betalen voor dit nieuws.

Ik vul twee keer een verkeerde pincode in, zie de toetsen niet goed tussen mijn tranen
door.

Voor ik het weet staan we weer buiten, in stilte, met elkaar en dat zo gewenste kindje
tussen ons in omarmd. Tranen en snot vermengen zich in de kus die we met trillende
lippen geven.

We stappen de auto in. Of ik onze ouders nog nieuws moet geven, zo laat en vooral zo
slecht? Ik besluit mijn gsm maar uit te laten. Ik laat ze nog even in de waan dat geen
nieuws goed nieuws zou betekenen.
Morgen is een nieuwe dag, met nieuwe energie en nieuwe ruimte om te melden dat er
toch geen nieuw leven komt weldra.

Het is stil in de auto, elke mogelijke gedachte komt in me op.

Ik voel me een aansteller. Ik wil gevolgd worden door die gynaecoloog en die
vroedvrouwenpraktijk en bevallen in een geboortehuis. En zeker niet in het
dichtstbijzijnde ziekenhuis. Stel je voor, dat zou te gemakkelijk zijn. Ik zeg dat ik zeker
niet meer in Antwerpen wil bevallen, dat dat er allemaal niet toe doet. Dat ik eens
gewoon normaal moet leren doen. Zwanger worden is al een half mirakel, blijven al
helemaal en gezond en wel bevallen zeker.

Ik zit nog in die gedachten verzonken als een nieuwe stroom zich aandient.

Was het wel slim vraag ik luidop om al aan de hele familie met Kerst te vertellen dat ik
zwanger was? Ik wilde geen gedoe of het verstoppen en moest het niet goed lopen dan
zouden we het hen toch ook vertellen, toch?
Nu stok ik bij die gedachte, welke woorden gebruik je daar dan juist voor?

Een nieuwe traan ontstaat als ik denk aan onze grootvaders aan wie we nu ook gaan
moeten vertellen dat het niet goed loopt. Ik voel hun hart breken en zeg luidop dat ik het
bijna erger vind voor hen, dan voor ons. Dat meen ik.

Wij zijn jong, hebben al een pracht van een kleuter, met ons komt het wel goed. Wij
hebben elkaar, vrienden, familie. Wij zijn oké. Hier is geen oorlog zoals elders waar
‘echte’ kinderen sterven.

Hier is het al, binnen het kwartier relativeer ik ons verdriet.
Het mag er zeker zijn maar wij zijn zeker oké.
Toch?
We komen thuis. Ik besef hoe hormonaal ik me de afgelopen weken heb gevoeld en
hoeveel hij daarvan gedragen heeft.

Hij pakt me vast en ik zeg sorry. “Waarom?” vraagt hij. “Voor alles, de voorbije weken en
dat allemaal voor niks”.

Hij is altijd van weinig woorden, pakt me vast en kust mij.

We gaan slapen want het is al zo laat. Opnieuw, als ik lezers een advies mag geven:
vermijd in elk geval de avondconsultatie, zowel voor positief als in geval van negatiever
nieuws.

Het licht gaat uit. “Wij zijn oké, wij zijn oké, wij zijn oké. Het was nog vroeg.”
Mijn innerlijke stem raast.

Ik begin te snikken. Hij houdt mij vast. Ik voel ook hem snikken.

Stil verdriet, dat mag er ook zijn.

We slapen zo goed als niet en voor we het weten is die ochtend er, maar dan zonder
nieuwe energie, zonder nieuw leven, wel met rauw verdriet.

Voor ik het weet is Kevin de deur uit, op naar zijn werk.

2 juli 20242 juli 2024

Dat is dan nog juist 30 euro aub (1/3)

Sta ik stil, blijft de wereld draaien (2/3)

We zijn een paar dagen verder. Ik zit in de keuken terwijl ik dit schrijf en rondom mij zie ik de chaos van ons huishouden. Gisterendeed ik tevergeefs een poging om de living op te ruimen maar ik maakte het alleen maar erger. Ik warm soep op.Kan terug eten sinds het ont-zwangeren. Wat een dubbel

5 maanden verder (3/3)

Ik werd wakker om 5u vanmorgen, met een volle blaas en zonnestralen op mijn gezicht.Probeer me nog eens om te draaien maar een volle blaas negeren daar is geen beginnenaan. Ik strompel naar de WC en plas op de test die ik daar gisterenavond al had klaargelegd.In de hoop dat er uit rechtvaardigheid nu wel