Hier ook mijn vriendenkring dooreengeschud. Ik heb ontzettend vaak mijn hoofd gebroken over het feit waarom ik van bepaalde mensen niets hoorde. Mensen durven gewoon niet vragen hoe het gaat. Vreemd. Ze zijn bang denk ik, en leven gewoon hun eigen leventje verder. Vrienden verloren maar opeens kwamen ook mensen opduiken die er wel waren, die bleven vragen hoe t ging, week na week, ook al hadikgeen energie om ze zelf te contacteren. Dit overkomt ons zomaar en kan iedereen overkomen. En daar sta je dan opeens heel eenzaam. Had van bepaalde mensen veel verwacht maar die losten die verwachtingen helaas niet in.

Helaas wel. Gelukkig slechts heel beperkt & een groter effect in de omgekeerde richting: mensen die ons meer steunen dan we ooit hadden durven wensen ❤️…

Absoluut! Als mijn man ziek geworden is, dan verloren we al veel vrienden. Omdat we niet meekonden doen met de stijl van leven. Tijdens de levensweg van ons Anke* hadden we vrienden en familie die we konden bellen als ons Anke* naar het ziekenhuis moest of yves... ook vrienden en familie die we alleen zagen als Anke* thuis was. Beetje uit morele verplichting denken we nu... na het overlijden van ons poppemieke heb ik 3 jaar lang nog gezwegen om onze vrienden te houden. Maar dat kon zo niet langer en nu hebben we een kern van een 10-tal mensen die voor ons waardig zijn fantastische vrienden te heten. Daar ben ik hen ook dankbaar voor. De rest ligt achter ons.

Zeker en vast

Absoluut, van vrienden waar je het totaal niet van verwacht die je op moment dat je ze nodig hebt er niet zijn. Wij hebben zelfs familie leden die alle contact vermijden. We merken dat onze vriendenkring echt wel veranderd is. Er zijn er een aantal waar we niks meer van horen maar zijn langs de andere kant wel in contact gekomen met andere Waar we nu erg veel aan hebben

Helaas wel.. mn beste vriendin, die ook meter zou worden. Wat een brute en onmenselijke reacties, had ik totaal niet verwacht. Dit heeft echt mn hart en onze vriendschap gebroken 😞

Helaas wel. Heeft er serieus extra in gehakt. 😢

Zoals iedereen hier kan ik ook wel ja antwoorden. Vriendschappen verloren niet echt, maar wel gezien wat bepaalde vriendschappen echt voorstelden! Vriendinnen die ik bijvoorbeeld niet elke dag zag of hoorde steunden me echt elke dag, elke minuut en vragen tot op de dag van vandaag nog steeds af en toe hoe het gaat met mij. Of ze gaven me een klein cadeautje met een betekenis van mijn zoontje (een kaars, een sterrencertificaat,...) terwijl er anderen zijn waarvan ik meteen een kaartje verwacht had of een bezoekje en die ik tot op heden nog steeds niet persoonlijk gezien heb (zoontje is nu 3 maanden geleden overleden) en zelfs amper hoor en zeker niet de vraag krijg hoe het nu gaat. Er wordt zelfs niets gezegd over mijn zoontje en ja dan vraag ik me inderdaad af wat die vriendschap eigenlijk nog voorstelt. Maar ik lig er in ieder geval niet wakker van en koester de leuke momenten die ik heb met de personen die er zijn voor mij/ons.

Ik ben er zeker van dat wij vrienden verloren zijn hierdoor. De vraag is waren het dan wel echte vrienden? 🤷‍♀️😔

Het doet me pijn al deze reacties te lezen. Ik weet niet hoe het voelt om een kind te verliezen. Ik begrijp wel dat ons leven verder gaat en dat van jullie abrupt stopt. Jullie gaan meer in het verleden leven, wat heel logisch is na de immens zware klap die jullie overviel. Het maakt een ander mens van jou, dat ben ik zeker. Toch wens ik je met heel mijn ♥️ een leven NA waar je ook goedheid, schoonheid en vriendschap mag ervaren. Proficiat aan het Berrefonds dat jullie bestaan.

Ja hoor. Maar gelukkig ook een paar goede vrienden die me overeind hebben gehouden

Ook hier hetzelfde, mijn beste vrienden zijn er nog steeds elke dag voor me, maar veel vrienden waar ik niks meer van hoor en mensen waarvan ik niks verwachte zijn ineens heel dichtbij gekomen. Ik heb me erbij neergelegd. Het spreekwoord zegt in nood kent men zijn vrienden en idd dat is ook zo... dikke knuffel

Hier ook..

Door het lange ziekere proces had ik dat gevoel voorheen al en het is er nu het overlijden zeker niet op gebeterd. Maar ik leer meer nieuwe mensen kennen en bouw aan nieuwe contacten. Wat niet altijd even eenvoudig is.

Zeker weten. Maar zijn dat dan echte vrienden.

Begrijp ik heel goed, maar ook ik denk heel dikwijls aan ons verloren sterrenkindje LIO. En er vloeit meermaals een traantje voor ons vlindertje....

Absoluut. Na het overlijden van mijn zoontje, wist ik niet hoe ik met mijn gevoelens om moest gaan. Hierdoor heb ik veel deuren dicht getrokken. En nu zijn er verschillende jaren gepasseerd. Maar de deuren zijn nog steeds dicht en ik krijg ze niet meer open. Ik heb wel een leuke partner en na mijn overleden zoontje, 2 kindjes. Maar ik kan me soms zo alleen voelen.

Jammer genoeg wel. Er waren zelfs vrienden die zeiden dat we maar terug moesten komen of bellen als we “erover zouden zijn”, omdat het voor hen gewoon te ongemakkelijk was en dat vonden ze niet prettig. 😮 Maar er zijn er ook waar we voorheen niet zo’n band mee hadden en die ons zoooo ontzettend liefdevol steunen, die precies weten wat ze moeten zeggen, die het oké vinden wanneer we eens boos werden of huilden, die eten voor de deur kwamen zetten, die een cadeautje voor de deur zetten toen ons meisje verjaarde, die een hartvormige speculoos brachten op haar eerste overlijdensdag,... Oh, wat zijn zij veel waard en wat zijn we hen dankbaar! ❤️ Hoewel het afhaken van meerdere mensen pijn deed, weten we nu ook dat degenen die echt met ons meeleven degenen zijn die van betekenis blijven. Dat is vriendschap. ❤️

Sommigen blijven weg omdat ze niet weten hoe zich te gedragen of omdat ze niet geconfronteerd willen worden met een verdrietige, moeilijke situatie. Anderen zeggen de meest lompe, ondoordachte dingen die ik hier niet wil herhalen. Zo erg dat ze nu nog in mijn geheugen gegrift zijn na vele jaren. Dan is er iets gebroken voor altijd.

ken der alles van

Jazeker, na verlies van kleinkindje, omdat het overlijdensbericht hen niet ' tijdig' bereikte 🙄😞

Absoluut. Vrienden EN familie 🙄

Inderdaad, nu heb ik bijna niemand. Mensen kan mooi dingen zeggen, maar tijdens slecht tijden hun bedoeling is helemaal iets anders.

Ik heb vooral ontdekt dat mensen die dicht in mijn leven stonden de meest ongepaste opmerkingen konden geven, zoals:Je hebt al een zoontje wees daar blij mee. Of je weet al wat het is om mama te zijn, sommige hebben dat geluk niet... Hard hé om zulke dingen te moeten aanhoren, heel hard zelf! Toen ik en mijn gezin twee jaar geleden ons meisje verloren en ik zulke dingen moest aanhoren was ik zo van de kaart dat ik gewoon niets kon antwoorden, terwijl ik iemand ben die niet op haar mond is gevallen. Mensen kunnen zo stom zijn. Kan je het hun kwalijk nemen, eigenlijk niet, want ze weten niet wat het is om een kind te verliezen. Ze weten niet beter dus laat ik ze in hun onwetendheid... Ik en mijn gezin weten beter daar draait het om 😉