Ik kan me niet voorstellen hoe zoiets voelt. Zou het misschien een idee zijn om een diertje in huis te nemen? Misschien via een asiel ofzo? Nouja, het is maar een suggestie, het zal voor sommigen misschien een optie zijn en anderen zien er misschien niets in.

Mijn dochtertje was een vlinderkindje. Ik kon niets bewaren, het was té heftig. Mijn zus was toen ook voor het 1st moeder. Dat was emotioneel zwaar, zowel voor haar als voor mij. Ik zag ze samen, zij en haar 1ste zoon, mijn neefje. Omdat er een band is kon ik daar even mijn moedergevoel kwijt. 4 maanden na het overlijden v Charlotje was ik alweer zwanger en werd mijn zoon geboren. Ik denk dat elke moeder het gevoel op haar manier invult die best bij haar past. Ik ben toen over het gemis beginnen schrijven. Mijn bundel 'kind van één zomer' ligt bij het Berrefonds als steun voor lotgenoten.

Dat prachtige mamagevoel is er onmiddellijk. Je bent mama met je hele hart en voelt het in elke vezel van je lijf. Dat je niet kan moederen en zorg dragen voor je lieve baby is hartverscheurend en enorm pijnlijk. Dan zit je daar, met een hart vol liefde en lege handen... Dat mamagevoel verdwijnt ook niet, maar het heeft een tijd geduurd eer ik daar 'weg' mee kon, zeg maar. Praten heeft me veel geholpen, een soort erkenning van dat gevoel. Ik praat ook elke dag tegen mijn kindje, geef hem knuffels en kusjes, voer kleine ritueeltjes uit waar ik heel veel belang aan hecht. En soms eens schrijven of creatief bezig zijn, kan inderdaad therapeutisch werken. Wat ik ook doe, hij is er altijd, en die gedachte helpt mij ♡ Doe wat jouw gevoel je aangeeft, er bestaat hier helemaal geen juist of fout in. Veel goede moed...

Ik ben gestart met wikkeldoekjes te naaien/stikken voor het berrefonds. 🧵 Hiervoor heb ik nog nooit een naaimachine aangeraakt. Hierdoor kan ik me nog steeds vertoeven tussen stofjes en accessoires voor kindjes. Zo heb ik ook het gevoel dat mijn dochter telkens bij me is. 🥰

Heb net als voor mijn dochtertjes ook een geboortekaartje voor Emil* gemaakt, een sterrenalbum, en een plekje in huis met zijn knuffel en voetafdrukjes. Ik blijf ook praten over hem. Het is nog maar een kleine twee maand geleden, maar ik blijf supertrots op mij 3💚💜🧡 schatten. Het is zoals al gezegd. Doe wat voor jou goed voelt, ongeacht wat anderen ervan denken. Je bent mama... van het mooiste sterretje💫 dat aan de hemel staat. Dikke knuffel...

Het was niet ons eerste kindje, maar het gevoel is zeer herkenbaar. Kan je het misschien kwijt in iets creatief? Schilderen, tekenen, schrijven...? Ik heb bvb vr allevier mijn dochters een schriftje met 'brieven aan...' ook aan ons Oona*. soms helpt het me om dan een brief naar haar te schrijven. Ik sliep de eerste maanden (jaar?) ook elke nacht met haar knuffel. Ik hoop dat je iets vindt dat werkt vr jou. Dikke knuffel 💖

Dat gevoel is zeker herkenbaar. Ik heb mij op een project gestort, dit kan je ook bvb rond je kindje doen. Ik verschoot dat ik creatiever ben dan ik dacht. Ik hoop echt dat je iets vind waar jij je goed bij voelt. Knuffel

Ik heb mij gestort op haken. Het was mijn hobby en is mijn therapie geworden

Lieve sterrenmama... ik herken het ook... Mama zijn in je hart, maar niet meer in je buik en hoofd... dat vond ik zo verscheurend... je identiteit en de wereld lijken niet meer te kloppen. Maar de dagen laten komen, stilaan doen wat veilig en goed voelt en tijd maken voor alle gevoelens, alles er laten zijn en durven benoemen, schrijven en veel verbinding zoeken met onze kleine jongen, een koesterplekje maken, gedichten schrijven aan hem, nog eens eten wat ik graag at toen hij in mijn buik zat, een boom voor hem planten, het sterrenalbum invullen, hem ook een chocolaatje geven met Sint, Pasen, kaarsje bij de foto,... in gedachten tegen hem spreken over je dag,... dat helpt hier. Sterrenmama zijn komt niet met een handleiding, je kan niets fout doen, maar wat ok voelt voor jou, dat is juist en kan elk moment anders zijn. Veel liefs!

Ik bleef er maar over praten. Tegen iedereen. Zelf al maakte het de anderen ongemakkelijk. Ik praat af en toe tg mijn kinderen over de dochter die er niet meer is en we zetten een kleurrijke windmolen in de tuin op haar verjaardag. Ik heb ook een doosje waarin haar assen zitten, een v haar eerste speeltjes die ik gekocht had, de voetafdrukjes en briefjes. Dat haal ik heel af en toe boven. En nu is ze gewoon heel vaak bij me in mijn hoofd. Deel ik dingen met haar en praat ik tg haar.

Kon totaal niet haken maar heb mij gestort op allerlei haakprojectjes. Allemaal babyspulletjes die ik hoopte mijn volgend kindje te kunnen aantrekken. Maar het blijft een schamele troost. Niets zal die leegte echt kunnen vullen. De tijd zijn werk laten doen. Vooral proberen te voelen wat goed voor je is en wat je hart in stukken uit elkaar rukt, en daar dan even moedig van wegblijven. Dikke knuffel