Blog

Het gemis en het verdiet om een kind(je) dat er niet meer is, draag je als (groot)ouder een leven lang mee. Je mist je lieveling op belangrijke, grote momenten in je leven. Op bijzondere dagen die je maar al te graag met hem of haar had willen delen. Maar net zo goed zijn er al die kleine momentjes in het leven van elke dag waarop het verdriet je kan overvallen. Onverwacht. En ontzettend hard. Het kan voor lotgenoten heel herkenbaar zijn of hoop en troost bieden op moeilijke dagen om verhalen van anderen te lezen. Daarom dat we een ‘Berrefonds Blog’ hebben opgestart. Ontdek hier heel persoonlijke, prachtige verhalen.

Zelf bloggen?

Deze blog is er voor en door (groot)ouders van een overleden kind(je). We geven iedereen de kans om een eigen verhaal met eventueel bijhorende foto in te sturen. Wij publiceren je verhaal dan met veel plezier op deze pagina en op onze sociale media. Geef ons enkele dagen om je ingestuurde verhaal even door te lezen. Niet omdat we er iets aan willen veranderen, wel omdat we uiteraard verhalen die kwetsend of racistisch zijn weren.

Het verhaal van onze prachtige zoon Otis*

Broer van Lucie en tweelingbroer van Oskar.

Op 2/01/2021 werden mijn man, Bert, en ik voor de eerste keer papa en mama. We gaven onze
wondermooie dochter de naam Lucie. Van bij de geboorte liep alles vlot voor Lucie en voor ons. We
genoten zo van het ouderschap dat we na 1 jaar opnieuw begonnen te dromen van een extra
gezinslid. Een speelkameraadje voor Lucie.


We raakten snel zwanger en de eerste echo werd ingepland op 9 juni 2022. In afwachting van deze
afspraak had ik het gevoel dat ik misselijker was dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Ik vergat ook
heel erg veel, en ik was zo van de kaart dat ik op een dag de verkeerde vloeistof in mijn auto tankte.
Iets wat ik sinds het behalen van mijn rijbewijs – 15 jaar geleden – nog nooit voorhad. Mijn lichaam
leek behoorlijk van streek, en al snel kwam een collega op de proppen met de vraag of ik zwanger
was van een tweeling. Ik lachte dit weg en zei dat dit niet in onze genen zat.

9 juni 2022. Onze eerste afspraak met het nieuwste familielid. De gynaecoloog was nog geen minuut
met haar onderzoek begonnen en zei meteen dat ze twee hartjes zag. Mijn man en ik schrokken. Dit
hadden we niet verwacht. Ik herinner me nog dat ik wel 5 keer vroeg of ze wel zeker was van wat ze
zag. Mijn eerste reactie was paniek. Kon ik dit wel aan? Hoe pak ik dit aan, van 1 naar 3 kinderen?
Mijn auto is niet groot genoeg … Ik moest toch even wennen aan het idee. 1 ding stond vast, onze
harten waren zeker groot genoeg om deze wonderlijke komst tot een succes te maken.


Mijn man ik en ik waren zo enthousiast over dit ongelofelijke nieuws dat we begonnen uit te kijken
naar een groter huis. Ik bestelde zelfs een nieuwe wagen. Eentje waar de achterbank groot genoeg
van was om 3 gibberende kindjes overal mee naartoe te nemen.
Helemaal in de wolken, deelden we al snel het nieuws met familie en goede vrienden. De herinnering
die op mijn netvlies gebrand staat, is wanneer we het nieuws aan mijn zus en haar man vertellen.
Zelf zijn ze ouder van vier prachtige kinderen. Bert en ik hadden afgesproken dat we zijn 2 zussen als
meters gingen vragen. En ook mijn zus en haar man werden zorgvuldig uitgekozen om meter en peter te zijn van onze 2 wondertjes. Mijn zus en haar man waren beiden zo blij dat het een tweeling
was. Toen we hen een paar minuten later als meter en peter vroegen, sprongen ze letterlijk een gat
in de lucht. Ze waren allebei zo blij. Oprecht gelukkig met hun nieuwe rol. Een ongelofelijk
hartverwarmende herinnering om op terug te blikken. Onze kindjes werden nu al door iedereen heel
erg verwelkomd. Net als de mama en papa werden er zoveel mensen rondom ons nu al verliefd op
deze 2 patatjes.

De weken gingen voorbij. De 13 weken echo verliep prima. Oef! En de vakantie brak aan. Vlak voor
ons vertrek naar Center Parcs, kregen we per mail het nieuws dat ook de NIPT test in orde was. Er
was sowieso al 1 jongen bij. Het andere geslacht gingen we tijdens de volgende echo te weten
komen. We waren vertrokken, want wat het geslacht ook was, we hadden alweer het geluk om 2
gezonde kindjes op de wereld te mogen brengen.
Elke keer we een tweeling zagen, maakten onze harten een sprongetje. Dat zijn wij binnenkort,
zeiden mijn man en ik dan tegen elkaar. Zo spannend!

We mochten toch even op onze roze wolk rondzweven, want op 9 augustus – exact 2 maanden na
onze eerste echo – zag de gynaecoloog weinig vruchtwater bij een van de kindjes. Het was duidelijk
dat de onderste baby een jongen was, maar het geslacht van de tweede baby was niet te bevestigen door
het weinige vruchtwater. Ik lag zeker een uur op de onderzoekstafel tot het uitsluitsel kwam dat we
het bovenste baby’tje tijdens de zwangerschap gingen verliezen ofwel vlak na de geboorte. Mijn
wereld stortte in. Wat er toen wel en niet gezegd werd, is een waas voor me. Mijn man was onze
dochter intussen gaan oppikken bij het kinderdagverblijf dus aan hem kon ik ook niet vragen wat er
precies gezegd werd. Ik weet enkel dat de gynaecoloog op het einde kwam zeggen: “Vanaf nu gaan
we ons enkel concentreren op de onderste baby, een gezonde jongen”. En weg was hij.
De assistent plande een volgende echo in, en helemaal verbouwereerd over wat er net gebeurd was,
liep ik naar de parking van het ziekenhuis, waar mijn man en onze dochter me kwamen ophalen. Ik
zag zijn nieuwsgierige gezicht, en begon met mijn hoofd te schudden. Ik stapte in de auto en zei dat
we een kindje gingen verliezen. Het duurde even voor ook hij het nieuws kon vatten.
Gezien ik met – naar mijn beleving – te weinig informatie naar huis ben gegaan, probeerde ik een
nieuwe afspraak te maken voor een vervolgecho en te begrijpen wat er nu precies mis was met mijn
ene baby. De assistent zei me dat een vroegere afspraak niet mogelijk was. Vol ongeloof belde ik
naar mijn man, en vroeg ik wat we moesten doen. Ik kon geen 2 weken in spanning en onzekerheid
blijven om te weten wat er aan de hand was.
We kregen het e-mailadres van een gynaecoloog, gespecialiseerd in tweelingzwangerschappen, in
onze handen, en contacteerden haar. Ze was de week dat we het nieuws kregen nog in verlof, maar
plande ons op 16 augustus in, als laatste patient van de dag. Zo had ze voldoende tijd om naar de
baby’s te kijken en ons te helpen bij het beantwoorden van onze vragen.
De dagen tot deze afspraak gingen tergend traag vooruit. Ik bleef werken, maar besloot die vrijdag
voor de volgende consultatie dat ik even gas terug moest nemen en tijd moest nemen om te
verwerken wat er allemaal op ons afkwam.
Ik sliep heel weinig, weende heel veel samen met mijn man, en dacht met momenten dat ik gek aan
het worden was. In welke nachtmerrie waren wij beland?

16 augustus, 18.15 uur. De minuten slopen voorbij, de wachtzalen in het ziekenhuis liepen stilaan leeg.
Mijn man en ik werden rond 19.30 uur ontvangen door de gynaecoloog. Ik hoopte stilletjes dat dit alles
een grote vergissing bleek te zijn, en we toch 2 gezonde kindjes mochten verwelkomen.
Eindelijk kregen we sluitende antwoorden. Het was zeker geen fraai nieuws. De bovenste baby had
intussen nog minder vruchtwater dan vorige week. Dit kwam doordat het kindje geen nieren bleek te

hebben en dus geen blaasvulling en dus geen vruchtwater. De baby kon het opgedronken
vruchtwater niet uitplassen, en op deze termijn zouden baby’s zelf hun vruchtwater aanmaken in
plaats van de moeder. Het was 100% zeker. Een van de baby’s was niet levensvatbaar.
Kort samengevat, de weken die op dit slechte nieuws volgenden, verliepen met enorme laagtes en
soms eens een hoogte. Ik was zwanger van een tweeling, mijn liefde kwam vanaf 9 juni in tweevoud
en toch ging ik maar 1 baby levend mee naar huis nemen.
Vanaf september ben ik halftijds beginnen werken om mijn gedachten te kunnen verzetten en iets
van routine en normaliteit in mijn weken te hebben. Dit deed me enorm veel deugd en ik zal mijn
werkgever voor eeuwig dankbaar zijn dat ze dit voor mij konden verwezenlijken.

Lieve mensen, vanaf week 17 van een 38 weken zwangerschap weten dat je één van je kindjes zal
verliezen is mentaal enorm zwaar om te dragen. Achteraf gezien begrijp ik niet goed hoe ik dat allemaal gedaan heb. Uiteraard, mede dankzij steun van vrienden, familie én van mijn
gynaecoloog. Het is dankzij haar dat ik bleef volhouden en telkens de kracht vond om door te zetten,
wat allesbehalve makkelijk was. Maar ik was het verschuldigd aan de 2 baby’s die in mijn buik verder
groeiden en mijn man en dochter. Lucie, de zon in mijn leven, deed me elke dag lachen en beseffen
hoe mooi het ouderschap wel is. Wat dan weer leidde tot de bevestiging dat ik dit voor mijn 3
kinderen wou. Enfin, een enorme overrompeling aan gevoelens. Wat een rollercoaster aan emoties!
We planden een zwangerschapsshoot in, om mijn buik van 2 te laten vereeuwigen. Terloops liet de
fotograaf verstaan dat ze vrijwilligster is bij Boven de Wolken. We mochten haar naam vermelden
mochten we haar graag als fotograaf hebben, eens de baby’s geboren werden. Een last viel van mijn
schouders. We gingen de mooiste herinneringen aan onze kindjes hebben. Dat stond vast!
Achteraf gezien ben ik nog nooit zo blij geweest met het feit dat ik de zwangerschapsshoot inplande.
Ik kijk eens zo vaak naar deze foto’s, dan die van Boven de Wolken.

Ik ging intussen verder op zoek naar lotgenoten, ouders die exact hetzelfde verhaal dan het onze
meemaakten. Tot op heden keer ik terug van een kale reis. De praatgroepen die er vandaag de dag
bestaan, wouden me wel ontmoeten, maar actief deelnemen aan de praatgroepen was moeilijk
gezien ik nog zwanger was. Dergelijke praatgroepen bestaan voor en uit ouders die net een kind
verloren hebben. Te moeilijk en pijnlijk dus om mij, zwangere vrouw, toe te laten tot deze
praatgroepen. Ik kreeg het telefoonnummer van een mama die enkele jaren geleden haar zoon, Otis,
verloor. Ik mocht haar altijd bellen of ontmoeten wanneer ik daar nood aan had. Een eerste, van
later vele, contacten werd gelegd. Wat deed het deugd om te horen dat alles wat ik ervoer qua
gevoelens, perfect normaal was/is.
De feestdagen braken aan, en ik genoot eens zo hard van dit gebeuren. Mijn 3 kindjes bij elkaar, voor
de eerste en meteen ook laatste Kerst. Ontzettend emotioneel, maar we probeerden er als gezin
alles uit te halen.

De bevalling werd voor 5 januari 2023 vastgepind in de agenda’s. Nog steeds werd er elke echo
dezelfde diagnose vastgesteld. Beide baby’s groeiden goed, ook al had de ene baby geen
vruchtwater. Ik fungeerde namelijk als longen en nieren. Gezien het geslacht nog steeds niet
bevestigd kon worden, kozen mijn man en ik een jongens- en een meisjesnaam uit. We bereiden het
geboortekaartje voor, de liedjes die we tijdens de bevalling wouden afspelen, de
afscheidsceremonie, de crematie. We bestelden een urne voor onze ongeboren baby. Mlijn man en ik
zeiden zo vaak tegen elkaar ‘waar zijn wij mee bezig? In wat voor nachtmerrie zijn we
terechtgekomen? Arme baby… wat hadden we je zo graag thuis verwelkomd, samen met je broer en
zus’.
Fysiek had ik nog zo niet te klagen. Het was vooral het emotionele waar ik onder leed. Hoewel ik mijn
baby’s voor altijd dicht en levend, bij me wou houden, was ik blij dat 5 januari dichterbij kwam.

Op 4 januari werd ik wakker en besefte ik dat we aan de laatste 24 uur levend samen begonnen. Een
laatste keer samen ontbijten, lunchen, dineren, knuffelen in de zetel en samen naar bed.
Daar was hij dan, de dag dat ik mijn tweeling zou ontmoeten. Op 5 januari werden we om 8.15 uur in het
ziekenhuis verwacht. Ik werd aan de monitor gelegd en we hoorden voor de allerlaatste keer beide hartjes kloppen. Mijn man loste mijn buik niet meer tot aan het verloskwartier. In afwachting van de
keizersnede genoten we van het samenzijn van ons 4. We zetten de playlist op die we voor de
bevalling maakten, en genoten van de liefde voor elkaar. Ik was enorm rustig en zo klaar om mijn
kindjes eindelijk te ontmoeten. Toen we omstreeks 11.36 uur het verloskwartier binnen kwamen,
hoorden we Bart Peeters door de boxen klinken. Het was het tweede nummer uit onze playlist, ‘Wat nog
komen zou’.
Ik kreeg een ruggenprik en er werd uitgelegd wat de volgende stappen waren. Ik was duidelijk in erg
goede handen. Ik werd ongelofelijk op mijn gemak gesteld. De gynaecoloog gaf tijdens de
keizersnede zelfs nog complimenten over onze playlist. Zoiets kleins, wat zoveel betekende voor mij.
Ze vroeg ook om de muziek wat luider te zetten, zodat we elk liedje goed konden horen en vroeg aan
de assistente om een deken op mij te leggen, want ik klappertandde er op los.
12.28 uur – Oskar werd geboren. Hij liet meteen van zich horen. Een gezonde, knappe vent werd
geboren. En nu ging het gebeuren, we gingen eindelijk weten of Lucie en Oskar nu een broer gingen
krijgen of een zusje.
12.31 uur – Otis werd geboren. Het waren de knapste mannen die ik ooit gezien had. Sorry, Bert.
Ondanks dat de gynaecoloog een stilgeboorte verwachtte, begon Otis toch te wenen toen hij mij hoorde. Een verrassing voor ons allemaal. Maar mijn vechter liet zich toch eens horen. Ik gilde enkele
keren: “Mama ziet je graag, Otis!” en bij deze woorden werd Otis afgenaveld.

Gezien Otis zijn longen niet hebben kunnen rijpen door het afwezige vruchtwater, kreeg hij meteen
palliatieve zorgen toegediend. Onze zoon zou geen pijn lijden. Happen naar adem, en in ademnood
komen was een scenario dat wij als ouder niet wouden voor onze zoon.
Otis heeft een uur tussen leven en dood ‘geleefd’. In de armen van papa heeft hij zijn plek tussen de
andere mooie sterren opgezocht.

Soms heb ik het nog moeilijk met het feit dat ik hem niet lang kon knuffelen in het verloskwartier,
maar praktisch was dit haast onmogelijk. Gelukkig zijn er foto’s en video’s van de geboorte van onze
jongens. En kan ik elke dag terugkijken naar hun geboorte, en hoe ik mijn beide jongens vasthield en
de liefde gaf die ze zo verdienen. Mijn man heeft Otis niet losgelaten. Van heel de dag niet. En dat
warmt mijn hart ontzettend. Toen ik hem zei hoe blij ik wel was dat hij zo goed voor Otis heeft
gezorgd, zei hij “dat is toch normaal, Otis verdient dat.” De beste papa die mijn kinderen zich kunnen
wensen, brak enkele keren voor mijn ogen. Ik wou dit niet voor hem, voor mijn kinderen en voor
mezelf. En toch gebeurde het.

De dag van de bevalling voelde ik vooral blijdschap. Ik was mama geworden van twee ferme binkjes.
En ik liep over van trots. Iedereen kwam ons proficiat wensen en zag wat wij zagen, namelijk twee
ongelofelijk mooie broertjes.
We werden ontzettend goed opgevangen door het ziekenhuispersoneel. Het is mede dankzij hen dat
we kunnen en mogen terugblikken op een serene, mooie bevalling. Het mooiste cadeau dat ze
konden geven. Het was tijdens de bevalling dat de gynaecoloog pas kon zien dat de navelstrengen
van onze jongens zo bevestigd waren dat als Otis het tijdens de zwangerschap zou opgegeven
hebben, Oskar er ook niet meer zou zijn. Otis heeft heel de tijd gevochten en alles voor zijn broer
gegeven. Als dat geen broederschap is. Wat een vechter. Wanneer ik het moeilijk heb, pers ik toch
een glimlach op mijn gezicht. Otis verdient dat. Hij verdient een blije mama, eentje die zo fier is op
hem. En zijn broer en zus.

Op 6 januari – mijn man zijn verjaardag – kwam Klara, fotograaf voor Boven de Wolken langs. Gezien
Lucie bij mijn zus logeerde, kwamen zij en haar man Lucie afzetten voor de fotoshoot. Ook mijn
grootmoeder van 89 was mee. Ze wou onze jongens zo graag zien.
Ik ben zo dankbaar dat mijn zus – meter van Oskar – en haar man – trotse en beste peter van Otis –
alsook mijn grootmoeder mee vereeuwigd mochten worden. De volgende dag bezorgde Klara ons al
de mooiste foto’s van onze familie. Van onze jongens. Fantastische herinneringen die we voor altijd
zullen koesteren, en die ook voor Oskar en Lucie van grote waarde zullen zijn later.

Intussen staat Otis’ urne thuis, in de glazen kast van onze woonkamer. Hij werd, net als Oskar,
overladen met cadeautjes en kaartjes, bezoekjes. Ik ben zo blij dat de mensen die ons dierbaar zijn,
zowel Oskar als Otis een warm welkom heten.
De peter van Otis wou graag een ashangertje met Otis zijn asjes en stuurt geregeld een foto dat hij
met Otis op stap is en zijn nabijheid voelt. Otis had geen betere peter kunnen hebben.
Samen met de peter van Otis en vrienden en familie, zullen we er voor blijven zorgen dat Otis verder
blijft leven in onze harten.

Ook het Berrefonds zorgt er mee voor dat ik me mama van drie kan voelen en kan zijn. Want ook al
zie je mij met twee kindjes over straat lopen, ik ben en blijf mama van drie! En het Berrefonds verstaat
heel erg goed hoe belangrijk die erkenning voor een ouder is.

Intussen gaat het leven verder en probeer ik mee te lopen in het snelle ritme van onze maatschappij.
Zit ik nog steeds op die rollercoaster van emoties. Balanceer ik tussen geluk een verdriet. Dit lukt me
de ene dag al beter dan de andere. Elke dag probeer ik iets groots of kleins te doen voor Otis. Elke
dag zet ik zijn geboorteliedje – Leave a Light on van Marble Sounds – op. Elke dag houd ik enkele
keren de ashanger rond mijn nek vast. En elke dag kijk ik naar de mooiste foto’s die ik dankzij Boven
de Wolken kreeg. Vorige week maakte ik in het Koesterhuis een houtje met Otis zijn naam er op. Dit
deed ik samen met de mama van Teo*. En hebben we samen tranen in onze ogen, omdat het houtje
perfect moet zijn.
Geen kind is zo aanwezig, als het kind dat wordt gemist.

Ik onthoud de quote die politica, Maud, onlangs in een podcast gebruikte: “Het vergt een dorp om
een kind op te voeden. Maar het vergt minstens ook een dorp om te rouwen om je kindje dat gemist
wordt.”

Otis zal altijd bij ons zijn. In onze gedachten en in onze harten. We laten verdriet en geluk toe, en
proberen mild te zijn voor onszelf, elkaar en anderen. Een kind verliezen maakt je een ander mens,
een andere moeder. Het doet je inzien wat écht belangrijk is in het leven. Je gezin en de mensen die
je lief hebt. En portie geluk en voor iedereen een goede gezondheid.


Heel veel liefs van een gezin van 5 <3

Liefste Lucy

Op 30 augustus 2021 deed ik een zwangerschapstest, want ik was al enkele dagen misselijk. Positief. Onverwacht maar heel welkom. Alles ging goed en drie weken later hoorden we de hartslag van ons tweede kindje. Een meisje, bleek uit de NIP-test. Die resultaten waren al binnen voor de 12 weken echo dus vertrokken we zonder

Liefste Lucy

Dat is dan nog juist 30 euro aub (1/3)

Het is avond, ik moet moeite doen om mijn ogen open te houden.Geen wonder dat er nog plek was voor een consultatie op dit afgrijselijke uur. Anderezwangeren zijn slimmer dan ik en weten dat ze de zetel niet meer uitkomen na 19u. We zitten in de wachtzaal, starend naar een honderdtal namen die boven ons

Dat is dan nog juist 30 euro aub (1/3)

Sta ik stil, blijft de wereld draaien (2/3)

We zijn een paar dagen verder. Ik zit in de keuken terwijl ik dit schrijf en rondom mij zie ik de chaos van ons huishouden. Gisterendeed ik tevergeefs een poging om de living op te ruimen maar ik maakte het alleen maar erger. Ik warm soep op.Kan terug eten sinds het ont-zwangeren. Wat een dubbel

Sta ik stil, blijft de wereld draaien (2/3)

5 maanden verder (3/3)

Ik werd wakker om 5u vanmorgen, met een volle blaas en zonnestralen op mijn gezicht.Probeer me nog eens om te draaien maar een volle blaas negeren daar is geen beginnenaan. Ik strompel naar de WC en plas op de test die ik daar gisterenavond al had klaargelegd.In de hoop dat er uit rechtvaardigheid nu wel

5 maanden verder (3/3)

Verdriet om Artus

Sinds twee dagen is het daar weer, bijna even heftig als de eerste weken, mijn verdriet om Artus … Ons zoontje werd in maart 2022 veel te vroeg geboren. Wat waren we trots op hoe ‘af’ hij toen al was, met mijn man zijn lelijke tenen als ultieme bewijs dat dit onmiskenbaar ons zoontje was.

Verdriet om Artus

Deamian Thijs Margo Cauwelier

Deamian. Dit is jouw verhaal! Over hoe het begon en hoe het eindigde … Na 4 eerdere vroege zwangerschapsverliezen en een heleboel jaren in een fertiliteitstraject. Net toen we de hoop bijna gingen opgeven. We besloten om even een maandje pauze te nemen, daarna gingen we normaal gezien opnieuw starten. Net in die periode, tijdens

Deamian Thijs Margo Cauwelier

Het eindeloos verhaal van Finn en Lenne

Het verhaal van Finn en Lenne start wanneer ik hun papa (Gunther) rond mijn 18 jaar leerde kennen. Hij al iets ouder en ik al volledig klaar om vroeg mama te worden. De 3 jaren die volgden, studeerde ik nog maar eigenlijk was het een serieuze aftelstrijd om die wens uit het woord kinderwens te

Het eindeloos verhaal van Finn en Lenne

De dag dat we jou verloren hebben

Ik herinner het mij alsof het gisteren was. Ik stond op en kreeg opeens meer steken in mijn buik dan normaal, maar voor mij was de pijn dragelijk. Ik dacht ‘dit kan niks ernstig zijn, want we zijn gisteren nog maar op controle geweest, en alles was in orde. Dit zijn misschien voorweeën.’ Dus ben

De dag dat we jou verloren hebben

Het verhaal van onze prachtige zoon Otis*

Broer van Lucie en tweelingbroer van Oskar. Op 2/01/2021 werden mijn man, Bert, en ik voor de eerste keer papa en mama. We gaven onzewondermooie dochter de naam Lucie. Van bij de geboorte liep alles vlot voor Lucie en voor ons. Wegenoten zo van het ouderschap dat we na 1 jaar opnieuw begonnen te dromen

Het verhaal van onze prachtige zoon Otis*

2022

2022: Het jaar waarin we een traject aflegde. 2022: Het jaar waar we uiteindelijk met zoveel liefde konden wachten op ons wondertje. 2022: Het jaar dat eindigde in pijn, verdriet en gemis om ons zoontje. Mijn man en ik waren al zeker een jaar aan het proberen om zwanger te worden. Toen kwam het verdict

2022

Shari Vermeersch

Dit is Shari Vermeersch geboren op 04/12/2009 in AZ Monica in Deurne en overleden in mijn armen 4 uur na haar geboorte. Het verdriet en pijn heb ik proberen te verbergen voor de buitenwereld door heel hard te werken. Maar het verdriet en het gemis worden alleen maar zwaarder en heftiger. Daarom heb ik toch

Shari Vermeersch

Bob*

Bob* Geboren 11/10/2022 AZ Sint Lucas Gent Overleden 16/10/2022 UZ Gent Lieve Bob, Dit is het verhaal van onze lieve blonde vechter, onze kanjer. Dit is jouw verhaal. Ons verhaal begint op 14 februari 2022, niet toevallig de dag waarop men wereldwijd de liefde viert. Het verlossende telefoontje van het UZ met de boodschap dat

Bob*

Verlies van twee jongentjes

In de jaren 80 verloor ik Jeroen na 6 maanden. Ik mocht hem niet vasthouden en zei: “Hij heeft het koud”. De zuster legde er een lakentje op en antwoordde: “Het is een jongen, maar hij gaat direct weg, want hij haalt het niet …”. De dag erna vroeg ik waar hij was “O,” zei

Verlies van twee jongentjes

Judy Judy in the sky

Gisteren knalde er vuurwerk. De tranen liepen zo over mijn ogen, ik kon het niet aanhoren. Al die knallen die me eraan herinnerden dat ons kindje er niet meer is. Ik ben bevallen op 23 november 2017 van ons prachtig babymeisje Judy. De feestdagen hierna waren voor mij de moeilijkste. Een nieuw jaar 2018, een

Judy Judy in the sky

Het jaar 2022

Eindelijk de moed gevonden om mijn verhaal te delen. Het jaar 2022. Een jaar vol emoties, mooie en minder mooie. Op 20 mei 2022 is ons sterrenkindje Wout geboren . We waren 20 weken zwanger of dat dachten we toch . Op 17 weken hebben we nog een super mooie echo gehad en alles was

Het jaar 2022

Net als ik, moet jij helemaal niks.

Ik ben nog steeds Ine. En … trotse mama van Marcel* 02/11/22. De situatie is klote, het is verdorie kapotmakerij. Ik jank mezelf meermaals per dag de ogen uit de kop, de snottebellen uit de neus en ik voel meestal kut. Klaar. Ziezo, nu hoef jij niet meer op zoek naar woorden, want die zijn

Net als ik, moet jij helemaal niks.

Mooie Ofélia

13 juni 2022: dag van de inleiding (39 weken). We hebben samen met de kindjes afgeteld naar de komst van ons Ofélia. Nog 10 dagen, nog 6 dagen, nog 4 dagen … “Nog 1 nachtje slapen”, zeiden we tegen onze kindjes. Ons huisje was af, alle spulletjes stonden klaar, alles tot in de puntjes voorbereid

Mooie Ofélia

Nooit meer hetzelfde

Dit is het verhaal van onze kleine meid Lilya, een vrolijke, speelse meid van 2,5 jaar. Ons mooie perfecte meisje, wat ben ik nog altijd zo verliefd op jou. Twee jaar lang hebben we je zonder zorgen mogen zien opgroeien en mogen genieten van jouw deugnieterij. Op 22 februari 2022 kwam daar voor het eerst

Nooit meer hetzelfde

Deborah *

Lieve Deborah, Wij hebben je nooit echt mogen ontmoeten. Je zat wel al 28,5 week in mijn buik, je schopte al behoorlijk. Alles leek perfect . Ik voelde na 27weken en 2dagen dat dit niet klopte, ik voelde je wel, maar ik had bloedverlies… mijn voorgevoel overheerste en we mochten bij de Gyneacologe op controle

Deborah *

Straal maar, Mattiz!

Januari 2018 en ik heb een positieve test in handen. Realistisch, maar vooral zó blij en dankbaar. Eindelijk wordt mijn grootste droom werkelijkheid. Wat heb ik lang van dit moment gedroomd. De weken en maanden die volgen geniet ik volop van elk moment. Het horen van je hartje, de echo’s, elke beweging,… Wat is het

Straal maar, Mattiz!

Tot aan de sterren en terug.

Op 11 januari 2022 moesten we ons kindje afgeven in het UZ in Gent, na 14 weken. Wij willen het Berrefonds bedanken voor de hulp, met de prachtige koffer en het geweldige team op materniteit hebben we op een prachtige manier afscheid kunnen nemen van ons allerkleinste kindje. Zonder jullie was dit afscheid nooit gelukt.

Tot aan de sterren en terug.

Lieve Nicolas

Opeens was er geen beweging meer, je was klaar om de wereld te veroveren. Maar het lot besliste er anders over. Mijn kleine prins was er niet meer. Verscheurd van verdriet, hebben wij afscheid van je moeten nemen. Je zou nu 10 jaar geworden zijn. Lieve Nicolas je blijft voor altijd in ons hart.♥️

Lieve Nicolas

Eliot

Lieve Eliot, Wij hebben je nooit echt mogen ontmoeten. Je zal wel al 20 weken in mijn buik, je schopte al behoorlijk. Alles leek perfect ook al was ik nog zo jong, ik wist niet wat er op me afkwam maar jij was zo welkom. Ik voelde na 19weken en 2dagen dat dit niet klopte,

Eliot

Mijn georgie

1 september 2021 , de eerste schooldag , jouw geboorte. Heel de zwangerschap verliep fijn. Op de echo zou je een meisje worden. Twee weken later had je een stukje extra gekregen … het wordt een jongetje. We waren super gelukkig. Nu hadden we drie jongens en één meisje. 1 september werd je geboren met

Mijn georgie

Roos & Otis, zusjes van Ida

November 2020, 3 maanden na de geboorte en het verlies van onze dochter Ida*, kregen we een plusje te zien op de zwangerschapstest. Mijn ogen vulden zich met tranen, mijn hoofd met wanhoop en angst, maar mijn hart met geluk en hoop. Tijdens de eerste echo keek de gynaecoloog ons verbluft aan. Het is een

Roos & Otis, zusjes van Ida

En toch…

Als jou het allerergste, het ondenkbare overkomt, stopt ineens alles.Je leeft niet meer echt. Dat kan ook niet want de reden van jouw levensvreugde werd jou afgenomen. Je probeert in leven te blijven, alles moet je proberen, je bent nergens meer zeker van. Elke dag is een opgave.Ik was ook zeker dat ik nooit meer blij zou

En toch…

Op weg

Zoals iedere ochtend, weer vroeg op pad. De stilte van de nacht maakt langzaam plaats voor de eerste ochtendgeluiden. De merels en de meesjes fluiten dat het een lust is. Terug naar huis of … neen, toch nog maar even door de beemd. Deze plek, zo mooi, zo rustig. Ik mag me gelukkig prijzen dat ik hier mag

Op weg

Na al die tijd

Mijn zoontje Dylan is na 16 dagen overleden en dit wel in september 1993. Hij was het derde kindje in het gezin. De zwangerschap was normaal verlopen en toch is hij niet bij mij mogen blijven. Trisomie, noemde men het. Wat had ik aan dat woord? Zelf had ik er nog nooit van gehoord. De

Na al die tijd

‘t Kapelletje

Elke morgen mijn mini-bedevaart naar ‘t kapelletje waar jij altijd de kaarsjes uitblies. Daar vind ik jou. Mijn dagelijks ritueel tussen nacht en ochtend in bijna absolute stilte voor het grote vogelconcert. Een haas vlucht weg twee fazanten versieren het weiland met hun prachtige veren. De horizon kleurt roze dauwparels bengelen aan de takken de

‘t Kapelletje

Ik zal het nooit vergeten

3 februari 2020, ik zal het nooit vergeten De dag dat mijn hart er werd uitgevreten We waren zo blij met een nieuwe spruit in ons gezin Van een zeer zware periode bleek dat echter maar het begin De NIPT-test bleek niet goed dus moesten we wachten 3 weken koortsig hoop koesteren in onze gedachten

Ik zal het nooit vergeten

Je kindje verliezen tijdens de zwangerschap…

Het is met je praten, terwijl ik de afwas doe. Het is niet kunnen opruimen, omdat alles moet blijven zoals het was. Het is wachten op de postbode, en heel eventjes gelukkig worden van een kaartje. Het is naar je foto kijken, en telkens opnieuw verliefd worden. Het is ontgoocheld zijn als mensen niet naar

Je kindje verliezen tijdens de zwangerschap…

De eerste keer

Aangezien ik men verhaal postte over J`esmay (het overkomt je geen tweede keer), wou ik m’n verhaal over onze tweede dochter ook kwijt. Vrijdag 13 december 2019      (15 weken) Afspraak samen met papa om 10u30 bij de dokter. Vol enthousiasme en fierheid want we zouden jou zien. 10u30: het was onze beurt!! Onderzoekstafel op, vol

De eerste keer

Het overkomt je geen tweede keer

Je moet weten dat zwanger worden hier niet altijd van een leien dakje liep (veelvuldige miskramen rond 6 à 8 weken). Onderzoeken leverde niks op, telkens het antwoord ‘slecht lotje juffrouw en jongeheer.’ 1 prachtdochter ondertussen, genaamd Hailey!! Juffertje van bijna 8!! ❤ 16 december 2019 hebben we ons tweede meisje, Amory, jammer genoeg na

Het overkomt je geen tweede keer

samen

gisteren
verjaardag van jouw papa, mijn kind
de 1ste keer zonder jou
de frietjes smaakten
de taart ook

samen

Rouwen is …

… het nog nooit zo koud gehad hebben … afzien, psychisch en fysiek lijden … proberen jezelf terug te vinden in de nieuwe realiteit … alleen willen zijn en toch niet alleen kunnen zijn … boos zijn, erg boos op jezelf, op iedereen … moeten maar niet meer kunnen, niet meer willen … blij zijn

Rouwen is …

Ons mooiste geschenk

Het nieuws: Op 30/10 naar de gynaecoloog voor onze 20 weken echo. Vol spanning met een zenuwachtig onrustig gevoel dat me al heel de zwangerschap achtervolgt. Ik probeer dit gevoel naar de achtergrond te duwen en luister naar een geruste Wout die zegt: ´Vorige keer was ook alles goed ik heb er echt alle vertrouwen

Ons mooiste geschenk

7 januari 2020

7 januari 2020, De dag dat ik ‘s morgens afscheid van je nam, met een klein hartje. De dag dat we ‘s avonds met lege handen thuiskwamen, en een gebroken hart. Een gevoel dat ik niemand toewens, een gebeurtenis dat ons getekend heeft voor de rest van ons leven. De grond die onder je voeten

7 januari 2020

Marthe, ik mis je in …… alles

Het is nu bijna 10 maanden geleden dat wij ons liefste Martheke moesten afgeven. Ik kreeg van mijn zoon ‘het rouwt in jou’. Hoe herkenbaar allemaal! Dit boek is geschreven door mensen die het meemaakten, het voelden, vochten, vielen en weer opstonden ….. Vooral het stukje over ‘schuld’ heeft me erg aangegrepen. Ik voel me

Marthe, ik mis je in …… alles

Voor altijd

Liefste Gust, M’n knappe mannetje, We missen je. Zo vreselijk veel. Iedere minuut, elk uur van iedere dag. Soms slaat de angst ons om het hart bij het besef dat we verder moeten zonder jou. Het doet zoveel pijn. Ons verdriet is intens en scherp. Het is zo onwerkelijk en je papa en ik zouden

Voor altijd

dag voor “5”

terwijl ik online studeer over de kracht van kruiden stuurt een lieve buurman mij de vraag hoe het gaat … morgen 5 maand geleden dat mijn eerstgeborene zelf gekozen heeft voor altijd en overal bij ons te zijn … en mijn ziel schrijft : juist voor mijn verjaardag heb ik een andere deur gevonden lieve

dag voor “5”

Len, kleine SuperHeld

Lieve Len In je korte leven heb je ons meermaals verrast, met verstomming geslagen. Hoewel je vroeggeboorte niet geheel onverwacht kwam, was het een shock. Ik zal die 22e mei nooit vergeten: om 2.30 uur belde mijn gsm me wakker. “Proficiat meneer, jouw vriendin is net bevallen.” Het duurde even voor ik de impact van

Len, kleine SuperHeld

Hij is er nog

Het is langer en langer geleden dat Josse* geboren werd. De tijd verstrijkt. Ik vond dat altijd een cliché. Maar het is echt zo. De tijd strijkt voorbij. Over alle plooien heen. In het begin streek hij neer als een storm, zwaar en hevig. Met uren als enorme donderslagen. We moesten ervoor schuilen. Maar ondertussen

Hij is er nog

Voor het eerst sinds zo lang

Ik zit op ons terras in de avondzon met een glas rosé. Ik kijk naar het rommeltje van achtergevels. De roofing op de daken die over elkaar loopt. Schotelantennes en koertjes. Kansarm en middenklasse. Onder onze dakgoot nestelen gierzwaluwen. Ze komen ieder jaar terug. Dezelfde mama en papa als vorig jaar vliegen af en aan

Voor het eerst sinds zo lang

Kleine Otis

Straks zie ik je, wanneer ik in slaap val.Dan zal ik je heel de nacht vertellen over je mama en papa.Ze zijn schatten van mensen en via mijn verhalen zal jij ze ook leren kennen.Straks zie ik je, wanneer ik in slaap val. Dan zal ik je de hele nacht vertellen over je grote broer

Kleine Otis

na ” vier”

goedemiddag Dries, kippenbillen in den oven stof aan ‘t stomen … jouw lachend gezicht dicht bij ‘t vuur … soms doet dat deugd doch meestal pijn en dan durf ik niet te lang kijken dan kraakt ‘t diep … ‘t besef jouw groot lijf onvoelbaar jouw sterke stem onhoorbaar jouw zijn onleefbaar … ja man

na ” vier”

Lieve Otis*

We zijn nog gaan zwemmen, die laatste dag zonder zorgen zijn we nog gaan zwemmen. Er was een wolkbreuk over Brugge en alles stond plots blank. Ik herinner me nu alles van elk moment toen je nog in mijn buik zat. We hebben die dag ook je meter gevraagd. Ze was zo gelukkig dat ze

Lieve Otis*

‘t zal nooit meer hetzelfde zijn ‘t zal elke keer anders zijn en das maar goed ook hoe ondraaglijk dragen anders anders dragen dragen in volle tederheid dragen in koestering omzwachtelend koesterdeken ons samen en nooit meer alleen armbandje stoere vent mijn schone zoon dikke kus moeke

Senne

Senne 21/02/2008 – 29/10/2019 Senne , Prachtig uniek kereltje , Met je mooie blonde haartjes, Je glinsterende blauwe ogen , Je zotte kuren , Je vroege uren , Met al je speciale zorgen , We hebben het moeilijk gehad maar wisten niet dat het moeilijkste nog moest komen . We kunnen alleen nog maar van

Senne

Ja, het rouwt ook in mij.. De ene dag een schaterlach, de andere liever wat stiller. En he, dat is ok. Maar altijd de lege plek in mijn hart omarmd.. En we kregen het voor elkaar. Artuur en ik. 🙂 Na een fusie heeft het ene centrumdorp wel een sterretjesweide met naamwolkjes, het andere enkel

Ferre en Lowie Dutoit

Ken je dat gevoel wanneer het begint te kriebelen om aan kindjes te beginnen? Bij Robin en mezelf begon dit in 2018. Veel vrienden van ons hadden al kinderen, onze verbouwingen waren bijna af en we waren ervan overtuigd dat kinderen onze volgende stap was. Vanaf het moment dat je die beslissing maakt, wil je

Ferre en Lowie Dutoit

Ida, ons meisje

Sep en ik worden mama en papa, waw! Spannend, zenuwachtig en overgelukkig zijn we. Ik word mama, dit wou ik al zó lang, hier ben ik helemaal klaar voor. De zwangerschap verloopt prima. We zien tijdens iedere echo weer hoe je ligt te trappelen in mijn buik en je hartje gaat telkens hevig tekeer. De

Ida, ons meisje

voor Marthe

Jij, jij was niet, jij bent en zal altijd zijn in mijn hoofd en in mijn hart want ik ben jij en jij bent mij voor altijd ik zoek jou op een wolkje achter de regenboog op de witte roos in de wind waar ben je toch mijn lief, lief kind? Jij, die zo lief,

voor Marthe

Thor, voor altijd in ons hart – Jij maakte van ons betere ouders

Acht maanden zorgeloos zwanger en dan het vreselijke nieuws: ‘Je baby zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’. We kregen een week waarin we ons voorbereidden op het afscheid van Thor. En dan op 12 augustus konden we hem eindelijk voor heel kort in onze armen sluiten. Hij was zo kersvers geboren en tegelijk zo

Thor, voor altijd in ons hart – Jij maakte van ons betere ouders

Brief aan de kersverse mama.

Brief aan de kersverse mama. Beste kersverse mama, vergeef me. Vergeef me dat ik misschien droevig, kwaad, geïrriteerd naar je kijk. Dat ik niet naar je kan kijken en vriendelijk kan lachen of knikken. Ik hoop dat u zich er niks van aantrekt. Dat u het niet persoonlijk opvat. Dat u hopelijk mijn blik niet

Brief aan de kersverse mama.

Bijzonder

Bijzonder … Ze was o zo bijzonder en zo zal ze ook voor altijd blijven. Vanaf de moment dat ze geboren was, wist ik ‘T is een specialleke’. Geen doorsnee flauw treesje dat enkel bokes met choco lust en geen groenten. Nee, eentje die wou proeven van alles wat het leven haar te bieden had.

Bijzonder

Ik denk aan je…

Ons Louise passeert mij terwijl ze naar de speelkamer loopt. Geeft mij snel een kusje en een “ik hou van jou, mama.” Zomaar. Ik lach en denk aan jou. Ik zie hoe onze tweeling, ons geschenk uit de hemel, zo mooi en vredig samen liggen te slapen. Ik lach en denk aan jou. Ik sta

Ik denk aan je…

Thor, voor altijd in ons hart – Je laat zo’n enorme leegte achter

Acht maanden zorgeloos zwanger en dan het vreselijke nieuws: ‘Je baby zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’. We kregen een week waarin we ons voorbereidden op het afscheid van Thor. In die week deden we nog leuke dingen samen, vertelden we hem alles wat we hem nog hadden willen vertellen en groeide er een

Thor, voor altijd in ons hart – Je laat zo’n enorme leegte achter

Thor, voor altijd in ons hart – voorbereiding op ons afscheid

Thor stierf tijdens de bevalling, op 35 weken zwangerschap. Na acht zorgeloze maanden kregen we heel slecht nieuws te horen: ‘Hij zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’.  Er volgden enkele dagen vol onderzoeken, ‘wat als’-scenario’s en angsten. Het bezoekje van onze eigen gynaecoloog schepte eindelijk duidelijkheid: ‘De hartslag van de baby is terminaal, je

Thor, voor altijd in ons hart – voorbereiding op ons afscheid

Voor Liv

Soms zijn er van die momenten waarop het plots bij me binnenkomt hoe afwezig je bent. Hoe je ontbreekt. Hoe incompleet we zijn zonder jou. Gisteren was er weer zo’n moment.  Een gezellige zondag met ons gezin. ’s Morgens aten we pannenkoeken en ’s middags zaten papa en ik pistolets te eten. Ondertussen vloog Jules

Voor Liv

Moederdag

Moederdag, een heel speciale dag al was het maar omdat het een dag is dat ik elk jaar nog eens extra die fantastische lieve mama van mij in de bloemetjes kan zetten. Een dag om nog eens te zeggen hoe graag ik haar wel zie, ook al zeg ik het haar wel vaker. 14 jaar

Moederdag

Ons kuiken

Het was een zondagochtend en wij aten in onze kamerjas koffiekoeken in de zetel. We besloten er een ‘filmontbijt’ van te maken. Ik koos een documentaire over de keizerspinguïn. Dierendocumentaires en ik, dat is een goede combo. De mooie beelden, de trage vertellende stem, de biologie, … het boeit me en ik word er rustig

Ons kuiken

De makkelijkste vragen zijn de moeilijkste

Op 9 november 2015 werden we veel te vroeg de trotse ouders van Eleonore*. Door plotse en ernstige zwangerschapscomplicaties, vochten we voor ons leven. Ik ben door het oog van de naald gekropen, maar moest afscheid nemen van Eleonore*. Ik kreeg van het leven een tweede kans en zij niet. Hier ben ik lang heel

De makkelijkste vragen zijn de moeilijkste

Avondritueel

Avondritueel: ons dagelijks momentje met Warre Elke avond vlak voor het slapengaan, heb ik mijn eigen avondritueel. Elke dag hetzelfde, elke dag een momentje waarbij we eventjes alleen met z’n drie op de wereld zijn. Warre zijn bedje stond vorig jaar klaar in onze kamer, vastgemaakt aan ons bed. De knuffel en het nachtlampje dat

Avondritueel

Brief aan Nore

Anderhalf jaar geleden waren wij in blijde verwachting. Nog maar een paar daagjes en dan konden we jou eindelijk verwelkomen. Je plaats was al lang verzekerd. Niet alleen in ons hart maar ook in ons huis. Je kamer was klaar en je kast hing vol met mooie spulletjes. Helaas liep het allemaal anders dan verwacht.

Brief aan Nore

Gaatje in mijn hart

Mijn klein ventje… Vandaag, 8 jaar geleden, begon ik aan de moeilijkste dag van mijn leven. Het ging niet goed, dat was al snel duidelijk. Je lichaampje wilde niet meer mee. De dokters moesten het me niet vertellen, ik wist het… Het begin van het einde. Hoe onwezenlijk was dat. Eindelijk mocht ik je in

Gaatje in mijn hart

Gelukkig Verdriet

Liefste Pippa* & Renée* maar vooral mijn liefste liefje. Vandaag een jaar geleden zaten we nu in Leuven…En wisten we nog niet wat ons morgen te wachten stond… 29 november 2017…. Wat een gevoel, wat een immens verdriet, wat een pijn. Nog nooit voelden we ons zo verloren. Nog nooit hebben we zoveel samen geweend.

Gelukkig Verdriet

Uitgerekende datum

Een give-away op Instagram…  Normaal scrol ik snel verder want waarom zou net ik, tussen honderd vaak duizend anderen, iets winnen.  Maar deze keer riep een stemmetje diep in mij: Deze moet ik meedoen. Prijs van de wedstrijd was een prachtig digitaal familieportret.  Het leek me de enige manier om eens ons hele gezinnetje op

Uitgerekende datum

De Liefste…

De liefste Ik zit achter mijn computer te werken. Zus (13) vindt dat er genoeg gewerkt is. Ze komt rond mijn nek hangen. (plagerig) “mama, ben ik niet jouw allerliefste kind?” (plagerig terug) “ja maar, ik vind Broer en Zusje* ook lief hoor” “maar ik ben toch wel de liefste. Ik geef jou het meest

De Liefste…

Fietsstoeltje

De eerste maanden na Josse’s geboorte gingen voorbij in een waas. Ik had zwangerschapsverlof maar geen baby om voor te zorgen. Ik zat thuis en was daar heel blij mee. Het had me immers niet gelukt om te werken. Het verdriet was overweldigend. Het was van zo’n donkere diepte dat ik er bang van werd.

Fietsstoeltje

Stan*

22/12/2018, een datum die we nooit zullen vergeten. Na bijna 6 maanden lekker warm, knus en veilig in mama haar buik gezeten te hebben, ben je dan toch naar buiten moeten komen. Je groeide niet meer, maar man wat heb je gevochten, against all odds. De gynaecoloog stond zelfs perplex. Helaas heb je dit gevecht

Stan*

Bestaansrecht

108 dagen. Zolang groeide hij veilig in mijn buik. Volgens de nieuwe wetgeving nog steeds 32 dagen te kort. Te kort voor erkenning. Voor een plekje in ons trouwboekje. Een naam. Bestaansrecht. En toch ben ik bevallen van een compleet volmaakt mensje. Veel te klein. Wel volledig af. Meer dan 24 uur was ik in

Bestaansrecht

Sneeuwvlokjes

Lotte❤05/09/2011 – ?23/03/2013Sneeuwvlokjes in mijn hoofd… Vandaag is het 6 jaar geleden … Versteend van spanning, in een wachtzaal hopend op verlossend goed nieuws. Het wachten leek eeuwig te duren. Toch bleef ik hoopvol. Tot het ineens uit het niets begon te sneeuwen. Het goede nieuws kwam niet. Een paar minuutjes later, stierf Lotte in onze

Sneeuwvlokjes

Omie voor altijd

Verjaren doe ik nog ,maar het vieren niet meer sinds mijn kleinzoontje Berreke* stierf op 20 maart 2015, op mijn verjaardag. Hij stierf aan wiegendood. Berrekes broertje Menno zei vorige week tegen mij: “Omie, soms voel ik mij schuldig omdat ik bijna 10 jaar word en mijn broertje werd net geen 1.” Dan krijg je

Omie voor altijd

Tuurtjes-dag

“Juf, je hebt toch 2 kindjes?” verbeterde een leerling mij wanneer ik zei dat ik 3 keer was bevallen.  Ik antwoordde dat ik 2 kindjes heb om voor te zorgen, maar 3 om van te houden. En zo begon ik te vertellen over ons sterrenkindje Tuur.  De meesten leerlingen maakte direct kreetjes als “Ooh”, “Ocharme”

Tuurtjes-dag

Hij is er altijd bij!

Sinds we afscheid moesten nemen van onze Tuur* hebben we al heel wat bezoekjes aan de Efteling gebracht.  Door een lastminute beslissing van mijn partner zaten we gepakt en gezakt in de auto richting die wondere wereld.  Halverwege de rit beseffen we ineens dat we ons Tuurtje zijn urne zijn vergeten.  We hebben bewust gekozen

Hij is er altijd bij!

✨Opnieuw een verjaardag zonder jou✨

Opnieuw een verjaardag zonder jou Elk jaar opnieuw ben ik zenuwachtig voor zijn verjaardag. Ook in 2019 is het niet anders. Hoe zal het zijn? Hoe ga ik me voelen? Kan ik tijd vrijmaken om naar het kerkhof te gaan? Zal er nog iemand zijn die een lief berichtje of een kaartje stuurt? Al weken een

✨Opnieuw een verjaardag zonder jou✨

? Zondagavond…?

Nadat iedereen in bad is geweest, lopen de jongens heen en weer om de laatste moetjes van de dag af te werken.In razendsnel tempo vliegen de boekentassen door de lucht want het uur gametijd komt eraan.Jep…ook hier zitten we met de fortnite waanzin. ?Op het moment dat ik met wasgoed de trap op loop, krijg

? Zondagavond…?

Sinterklaas

“Mama!!! Welke maat van schoenen zou Berre* nu hebben als hij niet dood zou zijn?” Slik…”euhmmm…geen idee schat!” Ik probeer vliegensvlug iets te bedenken dat een perfect antwoord kan zijn. Maar sneller dan het licht volgt dan DOODgewoon…”Ok dan! Ik zal er wel eentje tekenen. Hopelijk weet Sinterklaas dan wel dat Berre* hier ook woont

Sinterklaas