Broer van Lucie en tweelingbroer van Oskar.
Op 2/01/2021 werden mijn man, Bert, en ik voor de eerste keer papa en mama. We gaven onze
wondermooie dochter de naam Lucie. Van bij de geboorte liep alles vlot voor Lucie en voor ons. We
genoten zo van het ouderschap dat we na 1 jaar opnieuw begonnen te dromen van een extra
gezinslid. Een speelkameraadje voor Lucie.
We raakten snel zwanger en de eerste echo werd ingepland op 9 juni 2022. In afwachting van deze
afspraak had ik het gevoel dat ik misselijker was dan tijdens mijn eerste zwangerschap. Ik vergat ook
heel erg veel, en ik was zo van de kaart dat ik op een dag de verkeerde vloeistof in mijn auto tankte.
Iets wat ik sinds het behalen van mijn rijbewijs – 15 jaar geleden – nog nooit voorhad. Mijn lichaam
leek behoorlijk van streek, en al snel kwam een collega op de proppen met de vraag of ik zwanger
was van een tweeling. Ik lachte dit weg en zei dat dit niet in onze genen zat.
9 juni 2022. Onze eerste afspraak met het nieuwste familielid. De gynaecoloog was nog geen minuut
met haar onderzoek begonnen en zei meteen dat ze twee hartjes zag. Mijn man en ik schrokken. Dit
hadden we niet verwacht. Ik herinner me nog dat ik wel 5 keer vroeg of ze wel zeker was van wat ze
zag. Mijn eerste reactie was paniek. Kon ik dit wel aan? Hoe pak ik dit aan, van 1 naar 3 kinderen?
Mijn auto is niet groot genoeg … Ik moest toch even wennen aan het idee. 1 ding stond vast, onze
harten waren zeker groot genoeg om deze wonderlijke komst tot een succes te maken.
Mijn man ik en ik waren zo enthousiast over dit ongelofelijke nieuws dat we begonnen uit te kijken
naar een groter huis. Ik bestelde zelfs een nieuwe wagen. Eentje waar de achterbank groot genoeg
van was om 3 gibberende kindjes overal mee naartoe te nemen.
Helemaal in de wolken, deelden we al snel het nieuws met familie en goede vrienden. De herinnering
die op mijn netvlies gebrand staat, is wanneer we het nieuws aan mijn zus en haar man vertellen.
Zelf zijn ze ouder van vier prachtige kinderen. Bert en ik hadden afgesproken dat we zijn 2 zussen als
meters gingen vragen. En ook mijn zus en haar man werden zorgvuldig uitgekozen om meter en peter te zijn van onze 2 wondertjes. Mijn zus en haar man waren beiden zo blij dat het een tweeling
was. Toen we hen een paar minuten later als meter en peter vroegen, sprongen ze letterlijk een gat
in de lucht. Ze waren allebei zo blij. Oprecht gelukkig met hun nieuwe rol. Een ongelofelijk
hartverwarmende herinnering om op terug te blikken. Onze kindjes werden nu al door iedereen heel
erg verwelkomd. Net als de mama en papa werden er zoveel mensen rondom ons nu al verliefd op
deze 2 patatjes.
De weken gingen voorbij. De 13 weken echo verliep prima. Oef! En de vakantie brak aan. Vlak voor
ons vertrek naar Center Parcs, kregen we per mail het nieuws dat ook de NIPT test in orde was. Er
was sowieso al 1 jongen bij. Het andere geslacht gingen we tijdens de volgende echo te weten
komen. We waren vertrokken, want wat het geslacht ook was, we hadden alweer het geluk om 2
gezonde kindjes op de wereld te mogen brengen.
Elke keer we een tweeling zagen, maakten onze harten een sprongetje. Dat zijn wij binnenkort,
zeiden mijn man en ik dan tegen elkaar. Zo spannend!
We mochten toch even op onze roze wolk rondzweven, want op 9 augustus – exact 2 maanden na
onze eerste echo – zag de gynaecoloog weinig vruchtwater bij een van de kindjes. Het was duidelijk
dat de onderste baby een jongen was, maar het geslacht van de tweede baby was niet te bevestigen door
het weinige vruchtwater. Ik lag zeker een uur op de onderzoekstafel tot het uitsluitsel kwam dat we
het bovenste baby’tje tijdens de zwangerschap gingen verliezen ofwel vlak na de geboorte. Mijn
wereld stortte in. Wat er toen wel en niet gezegd werd, is een waas voor me. Mijn man was onze
dochter intussen gaan oppikken bij het kinderdagverblijf dus aan hem kon ik ook niet vragen wat er
precies gezegd werd. Ik weet enkel dat de gynaecoloog op het einde kwam zeggen: “Vanaf nu gaan
we ons enkel concentreren op de onderste baby, een gezonde jongen”. En weg was hij.
De assistent plande een volgende echo in, en helemaal verbouwereerd over wat er net gebeurd was,
liep ik naar de parking van het ziekenhuis, waar mijn man en onze dochter me kwamen ophalen. Ik
zag zijn nieuwsgierige gezicht, en begon met mijn hoofd te schudden. Ik stapte in de auto en zei dat
we een kindje gingen verliezen. Het duurde even voor ook hij het nieuws kon vatten.
Gezien ik met – naar mijn beleving – te weinig informatie naar huis ben gegaan, probeerde ik een
nieuwe afspraak te maken voor een vervolgecho en te begrijpen wat er nu precies mis was met mijn
ene baby. De assistent zei me dat een vroegere afspraak niet mogelijk was. Vol ongeloof belde ik
naar mijn man, en vroeg ik wat we moesten doen. Ik kon geen 2 weken in spanning en onzekerheid
blijven om te weten wat er aan de hand was.
We kregen het e-mailadres van een gynaecoloog, gespecialiseerd in tweelingzwangerschappen, in
onze handen, en contacteerden haar. Ze was de week dat we het nieuws kregen nog in verlof, maar
plande ons op 16 augustus in, als laatste patient van de dag. Zo had ze voldoende tijd om naar de
baby’s te kijken en ons te helpen bij het beantwoorden van onze vragen.
De dagen tot deze afspraak gingen tergend traag vooruit. Ik bleef werken, maar besloot die vrijdag
voor de volgende consultatie dat ik even gas terug moest nemen en tijd moest nemen om te
verwerken wat er allemaal op ons afkwam.
Ik sliep heel weinig, weende heel veel samen met mijn man, en dacht met momenten dat ik gek aan
het worden was. In welke nachtmerrie waren wij beland?
16 augustus, 18.15 uur. De minuten slopen voorbij, de wachtzalen in het ziekenhuis liepen stilaan leeg.
Mijn man en ik werden rond 19.30 uur ontvangen door de gynaecoloog. Ik hoopte stilletjes dat dit alles
een grote vergissing bleek te zijn, en we toch 2 gezonde kindjes mochten verwelkomen.
Eindelijk kregen we sluitende antwoorden. Het was zeker geen fraai nieuws. De bovenste baby had
intussen nog minder vruchtwater dan vorige week. Dit kwam doordat het kindje geen nieren bleek te
hebben en dus geen blaasvulling en dus geen vruchtwater. De baby kon het opgedronken
vruchtwater niet uitplassen, en op deze termijn zouden baby’s zelf hun vruchtwater aanmaken in
plaats van de moeder. Het was 100% zeker. Een van de baby’s was niet levensvatbaar.
Kort samengevat, de weken die op dit slechte nieuws volgenden, verliepen met enorme laagtes en
soms eens een hoogte. Ik was zwanger van een tweeling, mijn liefde kwam vanaf 9 juni in tweevoud
en toch ging ik maar 1 baby levend mee naar huis nemen.
Vanaf september ben ik halftijds beginnen werken om mijn gedachten te kunnen verzetten en iets
van routine en normaliteit in mijn weken te hebben. Dit deed me enorm veel deugd en ik zal mijn
werkgever voor eeuwig dankbaar zijn dat ze dit voor mij konden verwezenlijken.
Lieve mensen, vanaf week 17 van een 38 weken zwangerschap weten dat je één van je kindjes zal
verliezen is mentaal enorm zwaar om te dragen. Achteraf gezien begrijp ik niet goed hoe ik dat allemaal gedaan heb. Uiteraard, mede dankzij steun van vrienden, familie én van mijn
gynaecoloog. Het is dankzij haar dat ik bleef volhouden en telkens de kracht vond om door te zetten,
wat allesbehalve makkelijk was. Maar ik was het verschuldigd aan de 2 baby’s die in mijn buik verder
groeiden en mijn man en dochter. Lucie, de zon in mijn leven, deed me elke dag lachen en beseffen
hoe mooi het ouderschap wel is. Wat dan weer leidde tot de bevestiging dat ik dit voor mijn 3
kinderen wou. Enfin, een enorme overrompeling aan gevoelens. Wat een rollercoaster aan emoties!
We planden een zwangerschapsshoot in, om mijn buik van 2 te laten vereeuwigen. Terloops liet de
fotograaf verstaan dat ze vrijwilligster is bij Boven de Wolken. We mochten haar naam vermelden
mochten we haar graag als fotograaf hebben, eens de baby’s geboren werden. Een last viel van mijn
schouders. We gingen de mooiste herinneringen aan onze kindjes hebben. Dat stond vast!
Achteraf gezien ben ik nog nooit zo blij geweest met het feit dat ik de zwangerschapsshoot inplande.
Ik kijk eens zo vaak naar deze foto’s, dan die van Boven de Wolken.
Ik ging intussen verder op zoek naar lotgenoten, ouders die exact hetzelfde verhaal dan het onze
meemaakten. Tot op heden keer ik terug van een kale reis. De praatgroepen die er vandaag de dag
bestaan, wouden me wel ontmoeten, maar actief deelnemen aan de praatgroepen was moeilijk
gezien ik nog zwanger was. Dergelijke praatgroepen bestaan voor en uit ouders die net een kind
verloren hebben. Te moeilijk en pijnlijk dus om mij, zwangere vrouw, toe te laten tot deze
praatgroepen. Ik kreeg het telefoonnummer van een mama die enkele jaren geleden haar zoon, Otis,
verloor. Ik mocht haar altijd bellen of ontmoeten wanneer ik daar nood aan had. Een eerste, van
later vele, contacten werd gelegd. Wat deed het deugd om te horen dat alles wat ik ervoer qua
gevoelens, perfect normaal was/is.
De feestdagen braken aan, en ik genoot eens zo hard van dit gebeuren. Mijn 3 kindjes bij elkaar, voor
de eerste en meteen ook laatste Kerst. Ontzettend emotioneel, maar we probeerden er als gezin
alles uit te halen.
De bevalling werd voor 5 januari 2023 vastgepind in de agenda’s. Nog steeds werd er elke echo
dezelfde diagnose vastgesteld. Beide baby’s groeiden goed, ook al had de ene baby geen
vruchtwater. Ik fungeerde namelijk als longen en nieren. Gezien het geslacht nog steeds niet
bevestigd kon worden, kozen mijn man en ik een jongens- en een meisjesnaam uit. We bereiden het
geboortekaartje voor, de liedjes die we tijdens de bevalling wouden afspelen, de
afscheidsceremonie, de crematie. We bestelden een urne voor onze ongeboren baby. Mlijn man en ik
zeiden zo vaak tegen elkaar ‘waar zijn wij mee bezig? In wat voor nachtmerrie zijn we
terechtgekomen? Arme baby… wat hadden we je zo graag thuis verwelkomd, samen met je broer en
zus’.
Fysiek had ik nog zo niet te klagen. Het was vooral het emotionele waar ik onder leed. Hoewel ik mijn
baby’s voor altijd dicht en levend, bij me wou houden, was ik blij dat 5 januari dichterbij kwam.
Op 4 januari werd ik wakker en besefte ik dat we aan de laatste 24 uur levend samen begonnen. Een
laatste keer samen ontbijten, lunchen, dineren, knuffelen in de zetel en samen naar bed.
Daar was hij dan, de dag dat ik mijn tweeling zou ontmoeten. Op 5 januari werden we om 8.15 uur in het
ziekenhuis verwacht. Ik werd aan de monitor gelegd en we hoorden voor de allerlaatste keer beide hartjes kloppen. Mijn man loste mijn buik niet meer tot aan het verloskwartier. In afwachting van de
keizersnede genoten we van het samenzijn van ons 4. We zetten de playlist op die we voor de
bevalling maakten, en genoten van de liefde voor elkaar. Ik was enorm rustig en zo klaar om mijn
kindjes eindelijk te ontmoeten. Toen we omstreeks 11.36 uur het verloskwartier binnen kwamen,
hoorden we Bart Peeters door de boxen klinken. Het was het tweede nummer uit onze playlist, ‘Wat nog
komen zou’.
Ik kreeg een ruggenprik en er werd uitgelegd wat de volgende stappen waren. Ik was duidelijk in erg
goede handen. Ik werd ongelofelijk op mijn gemak gesteld. De gynaecoloog gaf tijdens de
keizersnede zelfs nog complimenten over onze playlist. Zoiets kleins, wat zoveel betekende voor mij.
Ze vroeg ook om de muziek wat luider te zetten, zodat we elk liedje goed konden horen en vroeg aan
de assistente om een deken op mij te leggen, want ik klappertandde er op los.
12.28 uur – Oskar werd geboren. Hij liet meteen van zich horen. Een gezonde, knappe vent werd
geboren. En nu ging het gebeuren, we gingen eindelijk weten of Lucie en Oskar nu een broer gingen
krijgen of een zusje.
12.31 uur – Otis werd geboren. Het waren de knapste mannen die ik ooit gezien had. Sorry, Bert.
Ondanks dat de gynaecoloog een stilgeboorte verwachtte, begon Otis toch te wenen toen hij mij hoorde. Een verrassing voor ons allemaal. Maar mijn vechter liet zich toch eens horen. Ik gilde enkele
keren: “Mama ziet je graag, Otis!” en bij deze woorden werd Otis afgenaveld.
Gezien Otis zijn longen niet hebben kunnen rijpen door het afwezige vruchtwater, kreeg hij meteen
palliatieve zorgen toegediend. Onze zoon zou geen pijn lijden. Happen naar adem, en in ademnood
komen was een scenario dat wij als ouder niet wouden voor onze zoon.
Otis heeft een uur tussen leven en dood ‘geleefd’. In de armen van papa heeft hij zijn plek tussen de
andere mooie sterren opgezocht.
Soms heb ik het nog moeilijk met het feit dat ik hem niet lang kon knuffelen in het verloskwartier,
maar praktisch was dit haast onmogelijk. Gelukkig zijn er foto’s en video’s van de geboorte van onze
jongens. En kan ik elke dag terugkijken naar hun geboorte, en hoe ik mijn beide jongens vasthield en
de liefde gaf die ze zo verdienen. Mijn man heeft Otis niet losgelaten. Van heel de dag niet. En dat
warmt mijn hart ontzettend. Toen ik hem zei hoe blij ik wel was dat hij zo goed voor Otis heeft
gezorgd, zei hij “dat is toch normaal, Otis verdient dat.” De beste papa die mijn kinderen zich kunnen
wensen, brak enkele keren voor mijn ogen. Ik wou dit niet voor hem, voor mijn kinderen en voor
mezelf. En toch gebeurde het.
De dag van de bevalling voelde ik vooral blijdschap. Ik was mama geworden van twee ferme binkjes.
En ik liep over van trots. Iedereen kwam ons proficiat wensen en zag wat wij zagen, namelijk twee
ongelofelijk mooie broertjes.
We werden ontzettend goed opgevangen door het ziekenhuispersoneel. Het is mede dankzij hen dat
we kunnen en mogen terugblikken op een serene, mooie bevalling. Het mooiste cadeau dat ze
konden geven. Het was tijdens de bevalling dat de gynaecoloog pas kon zien dat de navelstrengen
van onze jongens zo bevestigd waren dat als Otis het tijdens de zwangerschap zou opgegeven
hebben, Oskar er ook niet meer zou zijn. Otis heeft heel de tijd gevochten en alles voor zijn broer
gegeven. Als dat geen broederschap is. Wat een vechter. Wanneer ik het moeilijk heb, pers ik toch
een glimlach op mijn gezicht. Otis verdient dat. Hij verdient een blije mama, eentje die zo fier is op
hem. En zijn broer en zus.
Op 6 januari – mijn man zijn verjaardag – kwam Klara, fotograaf voor Boven de Wolken langs. Gezien
Lucie bij mijn zus logeerde, kwamen zij en haar man Lucie afzetten voor de fotoshoot. Ook mijn
grootmoeder van 89 was mee. Ze wou onze jongens zo graag zien.
Ik ben zo dankbaar dat mijn zus – meter van Oskar – en haar man – trotse en beste peter van Otis –
alsook mijn grootmoeder mee vereeuwigd mochten worden. De volgende dag bezorgde Klara ons al
de mooiste foto’s van onze familie. Van onze jongens. Fantastische herinneringen die we voor altijd
zullen koesteren, en die ook voor Oskar en Lucie van grote waarde zullen zijn later.
Intussen staat Otis’ urne thuis, in de glazen kast van onze woonkamer. Hij werd, net als Oskar,
overladen met cadeautjes en kaartjes, bezoekjes. Ik ben zo blij dat de mensen die ons dierbaar zijn,
zowel Oskar als Otis een warm welkom heten.
De peter van Otis wou graag een ashangertje met Otis zijn asjes en stuurt geregeld een foto dat hij
met Otis op stap is en zijn nabijheid voelt. Otis had geen betere peter kunnen hebben.
Samen met de peter van Otis en vrienden en familie, zullen we er voor blijven zorgen dat Otis verder
blijft leven in onze harten.
Ook het Berrefonds zorgt er mee voor dat ik me mama van drie kan voelen en kan zijn. Want ook al
zie je mij met twee kindjes over straat lopen, ik ben en blijf mama van drie! En het Berrefonds verstaat
heel erg goed hoe belangrijk die erkenning voor een ouder is.
Intussen gaat het leven verder en probeer ik mee te lopen in het snelle ritme van onze maatschappij.
Zit ik nog steeds op die rollercoaster van emoties. Balanceer ik tussen geluk een verdriet. Dit lukt me
de ene dag al beter dan de andere. Elke dag probeer ik iets groots of kleins te doen voor Otis. Elke
dag zet ik zijn geboorteliedje – Leave a Light on van Marble Sounds – op. Elke dag houd ik enkele
keren de ashanger rond mijn nek vast. En elke dag kijk ik naar de mooiste foto’s die ik dankzij Boven
de Wolken kreeg. Vorige week maakte ik in het Koesterhuis een houtje met Otis zijn naam er op. Dit
deed ik samen met de mama van Teo*. En hebben we samen tranen in onze ogen, omdat het houtje
perfect moet zijn.
Geen kind is zo aanwezig, als het kind dat wordt gemist.
Ik onthoud de quote die politica, Maud, onlangs in een podcast gebruikte: “Het vergt een dorp om
een kind op te voeden. Maar het vergt minstens ook een dorp om te rouwen om je kindje dat gemist
wordt.”
Otis zal altijd bij ons zijn. In onze gedachten en in onze harten. We laten verdriet en geluk toe, en
proberen mild te zijn voor onszelf, elkaar en anderen. Een kind verliezen maakt je een ander mens,
een andere moeder. Het doet je inzien wat écht belangrijk is in het leven. Je gezin en de mensen die
je lief hebt. En portie geluk en voor iedereen een goede gezondheid.
Heel veel liefs van een gezin van 5 <3
