Deamian. Dit is jouw verhaal! Over hoe het begon en hoe het eindigde …
Na 4 eerdere vroege zwangerschapsverliezen en een heleboel jaren in een fertiliteitstraject. Net toen we de hoop bijna gingen opgeven. We besloten om even een maandje pauze te nemen, daarna gingen we normaal gezien opnieuw starten. Net in die periode, tijdens die pauze was ik overtijd. Daar zaten we dan met een positieve test. Heel onverwachts spontaan zwanger geworden, tussen twee behandelingen door. Toch voor de zekerheid het ziekenhuis gebeld voor een echo. En daar was jij dan! 6,5 weken, een echo, eentje mét een hartactiviteit. Er ging van alles door ons heen. Verbaasd, verwonderd maar vooral dolgelukkig. Een echt wonder! Ons kleine wonder! Voorzichtig blij, maar toch een beetje ongerust. De risicoweken waren opgetrokken tot 16 weken. De weken gingen voorbij en alles zag er telkens goed uit. De nip-test was ook goed. Een jongen! We krijgen een jongen. ‘Als het maar gezond is’, zeiden we. Los van de zwangerschapskwaaltjes ging alles goed. Tot aan de controle van 16 weken. Blij, maar nerveus ga ik naar het ziekenhuis. ‘Officieel uit de risicoweken’ hoor ik mezelf nog zeggen. Dat gaan we vieren! En dan werd de gynaecoloog stil. Een afwijking op de echo. Vocht in de buik, een verdikte nekplooi. Het ziet er niet goed uit.
Op dat moment staat onze wereld stil, mijn hart breekt, mijn adem stokt en ik moet naar lucht happen. De paniek slaat toe.
Ondertussen bel ik naar je papa en achteraf naar Tatiana in de hoop dat zij me kunnen kalmeren … Afwachten is het enige wat we kunnen doen.
Ondertussen nog een pretecho laten doen. Hier zagen we een beweeglijke baby. Je had het duidelijk naar je zin. Ook hebben we het geluk gehad dat ik je al vanaf 17 weken kon voelen. Ik als eerste en enkele weken later kon je papa je ook voelen schoppen of duwen. Die eerste keer was zo speciaal. Je papa werd er helemaal stil van. Het was niet veel en niet lang. En de ene keer wat harder dan de andere keer. Maar toch. Jij was er! En dat liet je merken. Blij dat je dit met ons wou delen, lieve schat.
We werden doorverwezen naar een specialist. Verdere onderzoeken waren nodig en volgden dan ook snel. Uiteindelijk stelden ze het volgende vast: vocht in de buik, onderhuids vocht, opgezwollen placenta. Uiteindelijk werd de diagnose ‘hydrops foetalis’ vastgesteld. Niet-immune hydrops foetalis, de variant die jij had. Een zeldzame, ernstige aandoening. Opnieuw zakt de grond onder onze voeten weg. Een vruchtwaterpunctie werd ingepland. Ook hier verliep alles goed. Nog een controle na een weekje. Ondanks de situatie had jij gelukkig van niks last gehad.
Opnieuw een afspraak bij de specialist. De spanning is te snijden. Ook hier worden we opnieuw uit het lood geslagen. Uit de andere resultaten blijkt het ook niet behandelbaar te zijn en werd vastgesteld dat jij, ons kindje, niet levensvatbaar zou zijn. We hadden niet veel opties. Afwachten of de zwangerschap afbreken. Ook de dokters raden het afwachten niet aan. De situatie is te ernstig en het is onzeker hoelang jij het volhoudt. Vier dagen krijgen we om te beslissen over jouw leven of dood. Onwezenlijk is het! Onwerkelijk. Onze wereld lijkt stil te staan. En de rest draait maar door. Na veel overleg besluiten we dan toch om de zwangerschap af te breken. De situatie verslechterde alleen maar. Ondertussen zat er ook al vocht bij jouw longen. Was het vruchtwater sterk verminderd. Ze vrezen dat je hartje het zal begeven. We wilden jou de pijn, het afzien besparen. Hoe moeilijk de keuze ook is. Het is de beste, humaanste keuze geven de dokters mee.
Voor het zover is, hebben we eerst nog een controle echo. Ergens hopen we nog op goed nieuws. Helaas is de situatie er opnieuw niet op verbeterd. Wel heb je nog altijd een heel goede, stevige hartslag. Tot grote verbazing van iedereen. We spreken zaterdag af. Je krijgt een pilletje en dan mag je naar huis. Om 9.26 uur is er geen weg meer terug. De twijfel slaat opnieuw toe. ‘Doen we er wel goed aan?’ vraag ik nog vlug. Het hartje klopt zo goed en stevig. Misschien is er nog een kans …
Maar we wisten ook dat het niet goed was. Dat het in dat kleine lijfje niet goed zat en dat je geen overlevingskans had. Daar stort mijn wereld in voor de zoveelste keer. ‘Wat heb ik gedaan’ is het enige dat ik kan zeggen/denken. Die zaterdag voelen we je samen voor een laatste keer. Heel dubbel is het. Enigszins zijn we blij en dankbaar en anderzijds heel triest omdat we weten dat het de laatste keer is.
Maandag 18 september is het zover. Om 8.30 uur melden we ons aan. Na een kennismaking, het settelen en het papierwerk is het dan zover. We krijgen een Koesterkoffer van het Berrefonds aangeboden. Een hele mooie koffer met allerlei spulletjes om mooie herinneringen te maken. Koestermomentjes die o zo belangrijk zijn.
Om 10 uur krijgen we de andere medicatie. Lange tijd gebeurt er niks tot weinig. Rond de middag krijgen we nog een echo. Hier krijgen we te horen dat er geen hartactiviteit meer is. Ook dit valt ons zwaar, hoewel we wisten dat het zo ging zijn.
De volgende dosis medicatie krijgen we rond 14 uur. Ondertussen krijg ik het koud en word ik misselijk. Na enige tijd komen er toch krampen en krijg ik behoorlijk wat last. Ondertussen krijg ik iets tegen de misselijkheid en dit helpt wel.
Rond 18 uur de derde dosis medicatie. Ook krijg ik nog pijnstillers want blijkbaar heb ik rugweëen. Dit in combinatie met scoliose is geen goede combinatie. Enkele warmtedekens, packs, een kersenpitkussen, extra dekens en die massage van je papa doen heel veel. Uiteindelijk een ander bed gevraagd want de pijn is onhoudbaar. Al de hele namiddag blijft het steken op 1 cm. Uit de controle blijkt dat er zodanig veel druk op de baarmoederhals staat dat deze niet verder kan opengaan. Dan toch een epidurale gevraagd, hierna ging het pakken beter. Rond 22 uur kwam de vierde dosis medicatie en zaten we aan een goede 2 cm. ‘Het zal voor deze nacht zijn of morgenochtend. Probeer nog wat te slapen’, luidt het advies. Net wanneer we willen gaan slapen, voel ik een druk. Een druk die erger wordt. De vroedvrouw komt controleren. ‘Dit gaat goed. We zitten aan 10 cm’. Net op dat moment breken de vliezen. Het is zover zegt ze. Ze roept haar collega’s en de verloskundige erbij. Ikzelf zeg nog vlug ‘sorry, toch niet slapen’, tegen manlief.
Hierna gaat het vlotjes en vlug. Uiteindelijk is Deamian in stilte geboren omstreeks 23.40 uur
Ook de placenta kwam gelukkig een 10 minuten later. Daar was hij dan. 21 weken op de teller.
Hij verbaasde iedereen met zijn grootte en gewicht. Een flinke baby van 32 cm groot en 1080 gram. Onze prachtige, kleine jongen. Je was zo fragiel dat we de voorkeur hadden om je in je wikkeldoek te leggen alvorens bij ons te nemen. Zelfs je wikkeldoek en muts waren te klein… Zo groot was je wel! Onze jongen! Alleen maar trots en liefde voelen we! Het eerste wat ik ook tegen je zei was. ‘Dag jongen. Alleen maar liefde voor jou!’ De eerste foto’s worden genomen en o, wat zijn we trots en verliefd op jou. Zo gelukkig zijn we nog nooit geweest. De liefde voor jou, voor elkaar overheerst hier. Om je niet extra te belasten, en je mooi te houden, maken we gebruik van de watermethode. Zelfs hier moeten ze zoeken achter een schaal die groot genoeg is. Zo groot was je! Via deze methode konden we, op een zachte en liefdevolle manier, jou zien, bij ons houden en koesteren. Ook in het water worden er prachtige foto’s gemaakt. Nog vlug stellen we de familie en vrienden op de hoogte en proberen we dan nog een beetje te slapen. Morgen wordt een drukke dag.
De dag erna komt mijn beste vriendin Tatiana al vroeg op bezoek. Ze is helemaal door jou betoverd. Ook zij merkt op dat er rust en liefde in de kamer hangt. Een raar gegeven. Want zolang jij bij ons bent, voelen we ons dan ook gelukkig. Hier en daar moet er nog een onderzoek gebeuren. Daarna komt ook een deel van de familie.
Onze beide ouders en zussen komen langs om je te zien en te bewonderen. En om deel uit te maken van de fotoshoot met Boven de Wolken. Ook hier zijn ze allemaal onder de indruk van jou! Om 15 uur komt de fotograaf. Een hele lieve dame. Beetje geschrokken van hoe groot onze jongen is en van de vele mensen. Maar dit komt helemaal goed, ze stelt ons gerust. ‘Alleen maar liefde’ is de boodschap die iedereen van mij krijgt. En o wat voel je het. De hele kamer vult zich met liefde. Liefde voor jou! De fotoshoot verloopt heel mooi en sereen. Emotioneel, maar toch met zoveel liefde. Hierna keert de rust een beetje terug. Je kaartje plaatsen we op Facebook zodat iedereen het weet. Hier krijgen we ook veel steun en lieve woordjes van familie, vrienden, collega’s en velen anderen. Het doet ons deugd. Nog een onderzoek in de vooravond en dan ’s avonds nog een laatste onderzoek.
Daarna mogen we naar huis. Het is zover, het laatste uur dat we je bij ons op de kamer hebben. We nemen nog enkele foto’s van jou. Je in onze armen houden zit er niet meer in. De vele onderzoeken eisen hun tol van je kleine, tere lijfje. Maar des te meer genieten we van jouw aanwezigheid. Wat zijn we trots en gelukkig. We hadden elkaar en onze kleine jongen dicht bij ons. Alles wat we ooit wilden, gewenst hebben hadden we in dat ene moment. Aan het afscheid wordt er nog niet gedacht.
Tatiana en Jürgen komen nog op bezoek en wat later ook mijn neef Lorenzo. Ook hem valt het op, dat er rust en liefde in de kamer hangt. Een raar gegeven, want iedereen verwacht een trieste sfeer. Maar daar zaten wij, als trotse ouders, gelukkig, blij en met een lach. Want zolang jij bij ons bent, voelen we ons ook echt gelukkig. Na even aarzelen, komt hij toch even piepen. En net zoals iedereen, is hij helemaal betoverd door jou. 4Wat een prachtig manneke’, is dan ook zijn eerste reactie. We glunderden van trots. Want dat is exact wat jij bent! Onze prachtige, kleine jongen. Op de een of andere manier raak je iedereen wel. Overal heb je ergens wel een boodschap die je moet brengen. Zelfs in onverwachte hoeken. Wat is dit mooi! Hoe jij nu al zoveel mensen beroert en raakt. Het verbaasd ons keer op keer. Het doet ons afvragen wat je zou hebben bereikt als we je niet hadden moeten laten gaan. Zoals je papa zegt: ‘De wereld was niet klaar voor de liefde die je te geven had!’
Dan is het zover: de vroedvrouw komt jou ophalen voor je laatste onderzoek. Daarna volgt je autopsie. We nemen nog afscheid en we zeggen nog vlug dat we je gaan missen en graag zien. Alleen maar liefde. Mijn eerste en laatste woorden. Voorzichtig neemt de vroedvrouw jou mee. En tegelijkertijd breekt ons hart. Huilen is het enige wat we kunnen doen. Jou achterlaten in het ziekenhuis valt ons heel zwaar, het is waarschijnlijk een van de moeilijkste dingen die ons op dat moment te doen staat.
De thuiskomst wordt verzacht door Lorenzo, Jürgen & Tatiana die samen met ons naar huis rijden en nog even bij ons blijven. Lorenzo blijft net lang genoeg tot we bijna in slaap vallen. Echte schatten zijn het!
De dag erna komt Dimke ook langs, kort na de middag. Zodat we samen iets kunnen eten. Want ja eten … dat vergeet je wel snel. Ook hier is een luisterend oor welkom en dat is exact wat hij doet. Hij neemt de tijd om bij ons te zijn. De namiddag vliegt voorbij. Dankbaar zijn we hiervoor. We hebben niet alleen ons verhaal kunnen doen, maar het heeft ook onze gedachten verzet, en ondertussen vinden we opnieuw samen troost. Ook heeft hij een cadeautje mee voor onze kleine jongen. Een speciale kaarshouder en een unicorn lampje. Wat zou onze jongen daar gek van zijn. Al die kleurtjes. Ik zie het zo voor me. Ieder moment van de dag, en vooral voor het slapengaan leggen we het lampje aan.
Een lichtje in het duister. Dat is het voor ons. De timer erop zorgt automatisch dat het uitvalt, gelukkig had Dimke extra batterijen mee…
De dagen erna sluimeren verder en we vinden steun bij elkaar. Ook de familie & vrienden dragen hun steentje bij door regelmatig te vragen hoe het is, en hier en daar een maaltijd te voorzien. Want eten wordt nu beetje overschat en doen we uit noodzaak. Maar bovenal zijn we heel dankbaar voor alles wat iedereen doet. We prijzen ons dan ook gelukkig met de steun die we krijgen van iedereen. Het betekent enorm veel voor ons. Weten dat je er niet alleen voor staat, maakt een wereld van verschil.
De nodige formaliteiten worden ook geregeld en gedaan. Het houdt ons wat bezig.
Een week na de bevalling, op 25 september word je gecremeerd en mogen we je assen en urne ophalen. We hebben al een plaatsje voorzien en daar staan ook jouw spulletjes en aandenkens en cadeautjes.
Het brengt rust wetende dat je terug thuis bij ons bent.
Nu begint het voor ons pas echt. We hebben nog een lange weg te gaan.
Met heel veel liefde en heel veel verdriet.
Je hebt bij ons allemaal een plaatsje in ons hart veroverd. We houden allemaal zielsveel van jou! En gaan je zeker nooit vergeten!
Rust nu maar lieve kleine schat. Ons vijfde sterretje aan de hemel … Alleen maar liefde!
