Blog

Op 30 augustus 2021 deed ik een zwangerschapstest, want ik was al enkele dagen misselijk. Positief. Onverwacht maar heel welkom. Alles ging goed en drie weken later hoorden we de hartslag van ons tweede kindje. Een meisje, bleek uit de NIP-test. Die resultaten waren al binnen voor de 12 weken echo dus vertrokken we zonder

Het is avond, ik moet moeite doen om mijn ogen open te houden.Geen wonder dat er nog plek was voor een consultatie op dit afgrijselijke uur. Anderezwangeren zijn slimmer dan ik en weten dat ze de zetel niet meer uitkomen na 19u. We zitten in de wachtzaal, starend naar een honderdtal namen die boven ons

We zijn een paar dagen verder. Ik zit in de keuken terwijl ik dit schrijf en rondom mij zie ik de chaos van ons huishouden. Gisterendeed ik tevergeefs een poging om de living op te ruimen maar ik maakte het alleen maar erger. Ik warm soep op.Kan terug eten sinds het ont-zwangeren. Wat een dubbel

Ik werd wakker om 5u vanmorgen, met een volle blaas en zonnestralen op mijn gezicht.Probeer me nog eens om te draaien maar een volle blaas negeren daar is geen beginnenaan. Ik strompel naar de WC en plas op de test die ik daar gisterenavond al had klaargelegd.In de hoop dat er uit rechtvaardigheid nu wel

Sinds twee dagen is het daar weer, bijna even heftig als de eerste weken, mijn verdriet om Artus … Ons zoontje werd in maart 2022 veel te vroeg geboren. Wat waren we trots op hoe ‘af’ hij toen al was, met mijn man zijn lelijke tenen als ultieme bewijs dat dit onmiskenbaar ons zoontje was.

Deamian. Dit is jouw verhaal! Over hoe het begon en hoe het eindigde … Na 4 eerdere vroege zwangerschapsverliezen en een heleboel jaren in een fertiliteitstraject. Net toen we de hoop bijna gingen opgeven. We besloten om even een maandje pauze te nemen, daarna gingen we normaal gezien opnieuw starten. Net in die periode, tijdens

Het verhaal van Finn en Lenne start wanneer ik hun papa (Gunther) rond mijn 18 jaar leerde kennen. Hij al iets ouder en ik al volledig klaar om vroeg mama te worden. De 3 jaren die volgden, studeerde ik nog maar eigenlijk was het een serieuze aftelstrijd om die wens uit het woord kinderwens te

Ik herinner het mij alsof het gisteren was. Ik stond op en kreeg opeens meer steken in mijn buik dan normaal, maar voor mij was de pijn dragelijk. Ik dacht ‘dit kan niks ernstig zijn, want we zijn gisteren nog maar op controle geweest, en alles was in orde. Dit zijn misschien voorweeën.’ Dus ben

Broer van Lucie en tweelingbroer van Oskar. Op 2/01/2021 werden mijn man, Bert, en ik voor de eerste keer papa en mama. We gaven onzewondermooie dochter de naam Lucie. Van bij de geboorte liep alles vlot voor Lucie en voor ons. Wegenoten zo van het ouderschap dat we na 1 jaar opnieuw begonnen te dromen

2022: Het jaar waarin we een traject aflegde. 2022: Het jaar waar we uiteindelijk met zoveel liefde konden wachten op ons wondertje. 2022: Het jaar dat eindigde in pijn, verdriet en gemis om ons zoontje. Mijn man en ik waren al zeker een jaar aan het proberen om zwanger te worden. Toen kwam het verdict

Dit is Shari Vermeersch geboren op 04/12/2009 in AZ Monica in Deurne en overleden in mijn armen 4 uur na haar geboorte. Het verdriet en pijn heb ik proberen te verbergen voor de buitenwereld door heel hard te werken. Maar het verdriet en het gemis worden alleen maar zwaarder en heftiger. Daarom heb ik toch

Bob* Geboren 11/10/2022 AZ Sint Lucas Gent Overleden 16/10/2022 UZ Gent Lieve Bob, Dit is het verhaal van onze lieve blonde vechter, onze kanjer. Dit is jouw verhaal. Ons verhaal begint op 14 februari 2022, niet toevallig de dag waarop men wereldwijd de liefde viert. Het verlossende telefoontje van het UZ met de boodschap dat

In de jaren 80 verloor ik Jeroen na 6 maanden. Ik mocht hem niet vasthouden en zei: “Hij heeft het koud”. De zuster legde er een lakentje op en antwoordde: “Het is een jongen, maar hij gaat direct weg, want hij haalt het niet …”. De dag erna vroeg ik waar hij was “O,” zei

Gisteren knalde er vuurwerk. De tranen liepen zo over mijn ogen, ik kon het niet aanhoren. Al die knallen die me eraan herinnerden dat ons kindje er niet meer is. Ik ben bevallen op 23 november 2017 van ons prachtig babymeisje Judy. De feestdagen hierna waren voor mij de moeilijkste. Een nieuw jaar 2018, een

Eindelijk de moed gevonden om mijn verhaal te delen. Het jaar 2022. Een jaar vol emoties, mooie en minder mooie. Op 20 mei 2022 is ons sterrenkindje Wout geboren . We waren 20 weken zwanger of dat dachten we toch . Op 17 weken hebben we nog een super mooie echo gehad en alles was

Ik ben nog steeds Ine. En … trotse mama van Marcel* 02/11/22. De situatie is klote, het is verdorie kapotmakerij. Ik jank mezelf meermaals per dag de ogen uit de kop, de snottebellen uit de neus en ik voel meestal kut. Klaar. Ziezo, nu hoef jij niet meer op zoek naar woorden, want die zijn

13 juni 2022: dag van de inleiding (39 weken). We hebben samen met de kindjes afgeteld naar de komst van ons Ofélia. Nog 10 dagen, nog 6 dagen, nog 4 dagen … “Nog 1 nachtje slapen”, zeiden we tegen onze kindjes. Ons huisje was af, alle spulletjes stonden klaar, alles tot in de puntjes voorbereid

Dit is het verhaal van onze kleine meid Lilya, een vrolijke, speelse meid van 2,5 jaar. Ons mooie perfecte meisje, wat ben ik nog altijd zo verliefd op jou. Twee jaar lang hebben we je zonder zorgen mogen zien opgroeien en mogen genieten van jouw deugnieterij. Op 22 februari 2022 kwam daar voor het eerst

Lieve Deborah, Wij hebben je nooit echt mogen ontmoeten. Je zat wel al 28,5 week in mijn buik, je schopte al behoorlijk. Alles leek perfect . Ik voelde na 27weken en 2dagen dat dit niet klopte, ik voelde je wel, maar ik had bloedverlies… mijn voorgevoel overheerste en we mochten bij de Gyneacologe op controle

Januari 2018 en ik heb een positieve test in handen. Realistisch, maar vooral zó blij en dankbaar. Eindelijk wordt mijn grootste droom werkelijkheid. Wat heb ik lang van dit moment gedroomd. De weken en maanden die volgen geniet ik volop van elk moment. Het horen van je hartje, de echo’s, elke beweging,… Wat is het

Op 11 januari 2022 moesten we ons kindje afgeven in het UZ in Gent, na 14 weken. Wij willen het Berrefonds bedanken voor de hulp, met de prachtige koffer en het geweldige team op materniteit hebben we op een prachtige manier afscheid kunnen nemen van ons allerkleinste kindje. Zonder jullie was dit afscheid nooit gelukt.

Opeens was er geen beweging meer, je was klaar om de wereld te veroveren. Maar het lot besliste er anders over. Mijn kleine prins was er niet meer. Verscheurd van verdriet, hebben wij afscheid van je moeten nemen. Je zou nu 10 jaar geworden zijn. Lieve Nicolas je blijft voor altijd in ons hart.♥️

Lieve Eliot, Wij hebben je nooit echt mogen ontmoeten. Je zal wel al 20 weken in mijn buik, je schopte al behoorlijk. Alles leek perfect ook al was ik nog zo jong, ik wist niet wat er op me afkwam maar jij was zo welkom. Ik voelde na 19weken en 2dagen dat dit niet klopte,

1 september 2021 , de eerste schooldag , jouw geboorte. Heel de zwangerschap verliep fijn. Op de echo zou je een meisje worden. Twee weken later had je een stukje extra gekregen … het wordt een jongetje. We waren super gelukkig. Nu hadden we drie jongens en één meisje. 1 september werd je geboren met

November 2020, 3 maanden na de geboorte en het verlies van onze dochter Ida*, kregen we een plusje te zien op de zwangerschapstest. Mijn ogen vulden zich met tranen, mijn hoofd met wanhoop en angst, maar mijn hart met geluk en hoop. Tijdens de eerste echo keek de gynaecoloog ons verbluft aan. Het is een

Als jou het allerergste, het ondenkbare overkomt, stopt ineens alles.Je leeft niet meer echt. Dat kan ook niet want de reden van jouw levensvreugde werd jou afgenomen. Je probeert in leven te blijven, alles moet je proberen, je bent nergens meer zeker van. Elke dag is een opgave.Ik was ook zeker dat ik nooit meer blij zou

Zoals iedere ochtend, weer vroeg op pad. De stilte van de nacht maakt langzaam plaats voor de eerste ochtendgeluiden. De merels en de meesjes fluiten dat het een lust is. Terug naar huis of … neen, toch nog maar even door de beemd. Deze plek, zo mooi, zo rustig. Ik mag me gelukkig prijzen dat ik hier mag

Mijn zoontje Dylan is na 16 dagen overleden en dit wel in september 1993. Hij was het derde kindje in het gezin. De zwangerschap was normaal verlopen en toch is hij niet bij mij mogen blijven. Trisomie, noemde men het. Wat had ik aan dat woord? Zelf had ik er nog nooit van gehoord. De

Elke morgen mijn mini-bedevaart naar ’t kapelletje waar jij altijd de kaarsjes uitblies. Daar vind ik jou. Mijn dagelijks ritueel tussen nacht en ochtend in bijna absolute stilte voor het grote vogelconcert. Een haas vlucht weg twee fazanten versieren het weiland met hun prachtige veren. De horizon kleurt roze dauwparels bengelen aan de takken de

3 februari 2020, ik zal het nooit vergeten De dag dat mijn hart er werd uitgevreten We waren zo blij met een nieuwe spruit in ons gezin Van een zeer zware periode bleek dat echter maar het begin De NIPT-test bleek niet goed dus moesten we wachten 3 weken koortsig hoop koesteren in onze gedachten

Het is met je praten, terwijl ik de afwas doe. Het is niet kunnen opruimen, omdat alles moet blijven zoals het was. Het is wachten op de postbode, en heel eventjes gelukkig worden van een kaartje. Het is naar je foto kijken, en telkens opnieuw verliefd worden. Het is ontgoocheld zijn als mensen niet naar

Aangezien ik men verhaal postte over J`esmay (het overkomt je geen tweede keer), wou ik m’n verhaal over onze tweede dochter ook kwijt. Vrijdag 13 december 2019      (15 weken) Afspraak samen met papa om 10u30 bij de dokter. Vol enthousiasme en fierheid want we zouden jou zien. 10u30: het was onze beurt!! Onderzoekstafel op, vol

Je moet weten dat zwanger worden hier niet altijd van een leien dakje liep (veelvuldige miskramen rond 6 à 8 weken). Onderzoeken leverde niks op, telkens het antwoord ‘slecht lotje juffrouw en jongeheer.’ 1 prachtdochter ondertussen, genaamd Hailey!! Juffertje van bijna 8!! ❤ 16 december 2019 hebben we ons tweede meisje, Amory, jammer genoeg na

gisteren
verjaardag van jouw papa, mijn kind
de 1ste keer zonder jou
de frietjes smaakten
de taart ook

… het nog nooit zo koud gehad hebben … afzien, psychisch en fysiek lijden … proberen jezelf terug te vinden in de nieuwe realiteit … alleen willen zijn en toch niet alleen kunnen zijn … boos zijn, erg boos op jezelf, op iedereen … moeten maar niet meer kunnen, niet meer willen … blij zijn

Het nieuws: Op 30/10 naar de gynaecoloog voor onze 20 weken echo. Vol spanning met een zenuwachtig onrustig gevoel dat me al heel de zwangerschap achtervolgt. Ik probeer dit gevoel naar de achtergrond te duwen en luister naar een geruste Wout die zegt: ´Vorige keer was ook alles goed ik heb er echt alle vertrouwen

7 januari 2020, De dag dat ik ‘s morgens afscheid van je nam, met een klein hartje. De dag dat we ‘s avonds met lege handen thuiskwamen, en een gebroken hart. Een gevoel dat ik niemand toewens, een gebeurtenis dat ons getekend heeft voor de rest van ons leven. De grond die onder je voeten

Het is nu bijna 10 maanden geleden dat wij ons liefste Martheke moesten afgeven. Ik kreeg van mijn zoon ‘het rouwt in jou’. Hoe herkenbaar allemaal! Dit boek is geschreven door mensen die het meemaakten, het voelden, vochten, vielen en weer opstonden ….. Vooral het stukje over ‘schuld’ heeft me erg aangegrepen. Ik voel me

Liefste Gust, M’n knappe mannetje, We missen je. Zo vreselijk veel. Iedere minuut, elk uur van iedere dag. Soms slaat de angst ons om het hart bij het besef dat we verder moeten zonder jou. Het doet zoveel pijn. Ons verdriet is intens en scherp. Het is zo onwerkelijk en je papa en ik zouden

terwijl ik online studeer over de kracht van kruiden stuurt een lieve buurman mij de vraag hoe het gaat … morgen 5 maand geleden dat mijn eerstgeborene zelf gekozen heeft voor altijd en overal bij ons te zijn … en mijn ziel schrijft : juist voor mijn verjaardag heb ik een andere deur gevonden lieve

Lieve Len In je korte leven heb je ons meermaals verrast, met verstomming geslagen. Hoewel je vroeggeboorte niet geheel onverwacht kwam, was het een shock. Ik zal die 22e mei nooit vergeten: om 2.30 uur belde mijn gsm me wakker. “Proficiat meneer, jouw vriendin is net bevallen.” Het duurde even voor ik de impact van

Het is langer en langer geleden dat Josse* geboren werd. De tijd verstrijkt. Ik vond dat altijd een cliché. Maar het is echt zo. De tijd strijkt voorbij. Over alle plooien heen. In het begin streek hij neer als een storm, zwaar en hevig. Met uren als enorme donderslagen. We moesten ervoor schuilen. Maar ondertussen

Ik zit op ons terras in de avondzon met een glas rosé. Ik kijk naar het rommeltje van achtergevels. De roofing op de daken die over elkaar loopt. Schotelantennes en koertjes. Kansarm en middenklasse. Onder onze dakgoot nestelen gierzwaluwen. Ze komen ieder jaar terug. Dezelfde mama en papa als vorig jaar vliegen af en aan

Straks zie ik je, wanneer ik in slaap val.Dan zal ik je heel de nacht vertellen over je mama en papa.Ze zijn schatten van mensen en via mijn verhalen zal jij ze ook leren kennen.Straks zie ik je, wanneer ik in slaap val. Dan zal ik je de hele nacht vertellen over je grote broer

goedemiddag Dries, kippenbillen in den oven stof aan ’t stomen … jouw lachend gezicht dicht bij ’t vuur … soms doet dat deugd doch meestal pijn en dan durf ik niet te lang kijken dan kraakt ’t diep … ’t besef jouw groot lijf onvoelbaar jouw sterke stem onhoorbaar jouw zijn onleefbaar … ja man

We zijn nog gaan zwemmen, die laatste dag zonder zorgen zijn we nog gaan zwemmen. Er was een wolkbreuk over Brugge en alles stond plots blank. Ik herinner me nu alles van elk moment toen je nog in mijn buik zat. We hebben die dag ook je meter gevraagd. Ze was zo gelukkig dat ze

’t zal nooit meer hetzelfde zijn ’t zal elke keer anders zijn en das maar goed ook hoe ondraaglijk dragen anders anders dragen dragen in volle tederheid dragen in koestering omzwachtelend koesterdeken ons samen en nooit meer alleen armbandje stoere vent mijn schone zoon dikke kus moeke

Senne 21/02/2008 – 29/10/2019 Senne , Prachtig uniek kereltje , Met je mooie blonde haartjes, Je glinsterende blauwe ogen , Je zotte kuren , Je vroege uren , Met al je speciale zorgen , We hebben het moeilijk gehad maar wisten niet dat het moeilijkste nog moest komen . We kunnen alleen nog maar van

Ja, het rouwt ook in mij.. De ene dag een schaterlach, de andere liever wat stiller. En he, dat is ok. Maar altijd de lege plek in mijn hart omarmd.. En we kregen het voor elkaar. Artuur en ik. 🙂 Na een fusie heeft het ene centrumdorp wel een sterretjesweide met naamwolkjes, het andere enkel

Ken je dat gevoel wanneer het begint te kriebelen om aan kindjes te beginnen? Bij Robin en mezelf begon dit in 2018. Veel vrienden van ons hadden al kinderen, onze verbouwingen waren bijna af en we waren ervan overtuigd dat kinderen onze volgende stap was. Vanaf het moment dat je die beslissing maakt, wil je

Sep en ik worden mama en papa, waw! Spannend, zenuwachtig en overgelukkig zijn we. Ik word mama, dit wou ik al zó lang, hier ben ik helemaal klaar voor. De zwangerschap verloopt prima. We zien tijdens iedere echo weer hoe je ligt te trappelen in mijn buik en je hartje gaat telkens hevig tekeer. De

Jij, jij was niet, jij bent en zal altijd zijn in mijn hoofd en in mijn hart want ik ben jij en jij bent mij voor altijd ik zoek jou op een wolkje achter de regenboog op de witte roos in de wind waar ben je toch mijn lief, lief kind? Jij, die zo lief,

Acht maanden zorgeloos zwanger en dan het vreselijke nieuws: ‘Je baby zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’. We kregen een week waarin we ons voorbereidden op het afscheid van Thor. En dan op 12 augustus konden we hem eindelijk voor heel kort in onze armen sluiten. Hij was zo kersvers geboren en tegelijk zo

Brief aan de kersverse mama. Beste kersverse mama, vergeef me. Vergeef me dat ik misschien droevig, kwaad, geïrriteerd naar je kijk. Dat ik niet naar je kan kijken en vriendelijk kan lachen of knikken. Ik hoop dat u zich er niks van aantrekt. Dat u het niet persoonlijk opvat. Dat u hopelijk mijn blik niet

Bijzonder … Ze was o zo bijzonder en zo zal ze ook voor altijd blijven. Vanaf de moment dat ze geboren was, wist ik ‘T is een specialleke’. Geen doorsnee flauw treesje dat enkel bokes met choco lust en geen groenten. Nee, eentje die wou proeven van alles wat het leven haar te bieden had.

Ons Louise passeert mij terwijl ze naar de speelkamer loopt. Geeft mij snel een kusje en een “ik hou van jou, mama.” Zomaar. Ik lach en denk aan jou. Ik zie hoe onze tweeling, ons geschenk uit de hemel, zo mooi en vredig samen liggen te slapen. Ik lach en denk aan jou. Ik sta

Acht maanden zorgeloos zwanger en dan het vreselijke nieuws: ‘Je baby zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’. We kregen een week waarin we ons voorbereidden op het afscheid van Thor. In die week deden we nog leuke dingen samen, vertelden we hem alles wat we hem nog hadden willen vertellen en groeide er een

Thor stierf tijdens de bevalling, op 35 weken zwangerschap. Na acht zorgeloze maanden kregen we heel slecht nieuws te horen: ‘Hij zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’.  Er volgden enkele dagen vol onderzoeken, ‘wat als’-scenario’s en angsten. Het bezoekje van onze eigen gynaecoloog schepte eindelijk duidelijkheid: ‘De hartslag van de baby is terminaal, je

Soms zijn er van die momenten waarop het plots bij me binnenkomt hoe afwezig je bent. Hoe je ontbreekt. Hoe incompleet we zijn zonder jou. Gisteren was er weer zo’n moment.  Een gezellige zondag met ons gezin. ’s Morgens aten we pannenkoeken en ’s middags zaten papa en ik pistolets te eten. Ondertussen vloog Jules

Moederdag, een heel speciale dag al was het maar omdat het een dag is dat ik elk jaar nog eens extra die fantastische lieve mama van mij in de bloemetjes kan zetten. Een dag om nog eens te zeggen hoe graag ik haar wel zie, ook al zeg ik het haar wel vaker. 14 jaar

Het was een zondagochtend en wij aten in onze kamerjas koffiekoeken in de zetel. We besloten er een ‘filmontbijt’ van te maken. Ik koos een documentaire over de keizerspinguïn. Dierendocumentaires en ik, dat is een goede combo. De mooie beelden, de trage vertellende stem, de biologie, … het boeit me en ik word er rustig

Op 9 november 2015 werden we veel te vroeg de trotse ouders van Eleonore*. Door plotse en ernstige zwangerschapscomplicaties, vochten we voor ons leven. Ik ben door het oog van de naald gekropen, maar moest afscheid nemen van Eleonore*. Ik kreeg van het leven een tweede kans en zij niet. Hier ben ik lang heel

Avondritueel: ons dagelijks momentje met Warre Elke avond vlak voor het slapengaan, heb ik mijn eigen avondritueel. Elke dag hetzelfde, elke dag een momentje waarbij we eventjes alleen met z’n drie op de wereld zijn. Warre zijn bedje stond vorig jaar klaar in onze kamer, vastgemaakt aan ons bed. De knuffel en het nachtlampje dat

Anderhalf jaar geleden waren wij in blijde verwachting. Nog maar een paar daagjes en dan konden we jou eindelijk verwelkomen. Je plaats was al lang verzekerd. Niet alleen in ons hart maar ook in ons huis. Je kamer was klaar en je kast hing vol met mooie spulletjes. Helaas liep het allemaal anders dan verwacht.

Mijn klein ventje… Vandaag, 8 jaar geleden, begon ik aan de moeilijkste dag van mijn leven. Het ging niet goed, dat was al snel duidelijk. Je lichaampje wilde niet meer mee. De dokters moesten het me niet vertellen, ik wist het… Het begin van het einde. Hoe onwezenlijk was dat. Eindelijk mocht ik je in

Liefste Pippa* & Renée* maar vooral mijn liefste liefje. Vandaag een jaar geleden zaten we nu in Leuven…En wisten we nog niet wat ons morgen te wachten stond… 29 november 2017…. Wat een gevoel, wat een immens verdriet, wat een pijn. Nog nooit voelden we ons zo verloren. Nog nooit hebben we zoveel samen geweend.

Een give-away op Instagram…  Normaal scrol ik snel verder want waarom zou net ik, tussen honderd vaak duizend anderen, iets winnen.  Maar deze keer riep een stemmetje diep in mij: Deze moet ik meedoen. Prijs van de wedstrijd was een prachtig digitaal familieportret.  Het leek me de enige manier om eens ons hele gezinnetje op

De liefste Ik zit achter mijn computer te werken. Zus (13) vindt dat er genoeg gewerkt is. Ze komt rond mijn nek hangen. (plagerig) “mama, ben ik niet jouw allerliefste kind?” (plagerig terug) “ja maar, ik vind Broer en Zusje* ook lief hoor” “maar ik ben toch wel de liefste. Ik geef jou het meest

De eerste maanden na Josse’s geboorte gingen voorbij in een waas. Ik had zwangerschapsverlof maar geen baby om voor te zorgen. Ik zat thuis en was daar heel blij mee. Het had me immers niet gelukt om te werken. Het verdriet was overweldigend. Het was van zo’n donkere diepte dat ik er bang van werd.

22/12/2018, een datum die we nooit zullen vergeten. Na bijna 6 maanden lekker warm, knus en veilig in mama haar buik gezeten te hebben, ben je dan toch naar buiten moeten komen. Je groeide niet meer, maar man wat heb je gevochten, against all odds. De gynaecoloog stond zelfs perplex. Helaas heb je dit gevecht

108 dagen. Zolang groeide hij veilig in mijn buik. Volgens de nieuwe wetgeving nog steeds 32 dagen te kort. Te kort voor erkenning. Voor een plekje in ons trouwboekje. Een naam. Bestaansrecht. En toch ben ik bevallen van een compleet volmaakt mensje. Veel te klein. Wel volledig af. Meer dan 24 uur was ik in

Lotte❤05/09/2011 – ?23/03/2013Sneeuwvlokjes in mijn hoofd… Vandaag is het 6 jaar geleden … Versteend van spanning, in een wachtzaal hopend op verlossend goed nieuws. Het wachten leek eeuwig te duren. Toch bleef ik hoopvol. Tot het ineens uit het niets begon te sneeuwen. Het goede nieuws kwam niet. Een paar minuutjes later, stierf Lotte in onze

Verjaren doe ik nog ,maar het vieren niet meer sinds mijn kleinzoontje Berreke* stierf op 20 maart 2015, op mijn verjaardag. Hij stierf aan wiegendood. Berrekes broertje Menno zei vorige week tegen mij: “Omie, soms voel ik mij schuldig omdat ik bijna 10 jaar word en mijn broertje werd net geen 1.” Dan krijg je

“Juf, je hebt toch 2 kindjes?” verbeterde een leerling mij wanneer ik zei dat ik 3 keer was bevallen.  Ik antwoordde dat ik 2 kindjes heb om voor te zorgen, maar 3 om van te houden. En zo begon ik te vertellen over ons sterrenkindje Tuur.  De meesten leerlingen maakte direct kreetjes als “Ooh”, “Ocharme”

Sinds we afscheid moesten nemen van onze Tuur* hebben we al heel wat bezoekjes aan de Efteling gebracht.  Door een lastminute beslissing van mijn partner zaten we gepakt en gezakt in de auto richting die wondere wereld.  Halverwege de rit beseffen we ineens dat we ons Tuurtje zijn urne zijn vergeten.  We hebben bewust gekozen

Opnieuw een verjaardag zonder jou Elk jaar opnieuw ben ik zenuwachtig voor zijn verjaardag. Ook in 2019 is het niet anders. Hoe zal het zijn? Hoe ga ik me voelen? Kan ik tijd vrijmaken om naar het kerkhof te gaan? Zal er nog iemand zijn die een lief berichtje of een kaartje stuurt? Al weken een

Nadat iedereen in bad is geweest, lopen de jongens heen en weer om de laatste moetjes van de dag af te werken.In razendsnel tempo vliegen de boekentassen door de lucht want het uur gametijd komt eraan.Jep…ook hier zitten we met de fortnite waanzin. ?Op het moment dat ik met wasgoed de trap op loop, krijg

“Mama!!! Welke maat van schoenen zou Berre* nu hebben als hij niet dood zou zijn?” Slik…”euhmmm…geen idee schat!” Ik probeer vliegensvlug iets te bedenken dat een perfect antwoord kan zijn. Maar sneller dan het licht volgt dan DOODgewoon…”Ok dan! Ik zal er wel eentje tekenen. Hopelijk weet Sinterklaas dan wel dat Berre* hier ook woont