Het gemis en het verdiet om een kind(je) dat er niet meer is, draag je als (groot)ouder een leven lang mee. Je mist je lieveling op belangrijke, grote momenten in je leven. Op bijzondere dagen die je maar al te graag met hem of haar had willen delen. Maar net zo goed zijn er al die kleine momentjes in het leven van elke dag waarop het verdriet je kan overvallen. Onverwacht. En ontzettend hard. Het kan voor lotgenoten heel herkenbaar zijn of hoop en troost bieden op moeilijke dagen om verhalen van anderen te lezen. Daarom dat we een ‘Berrefonds Blog’ hebben opgestart. Ontdek hier heel persoonlijke, prachtige verhalen.
Zelf bloggen?
Deze blog is er voor en door (groot)ouders van een overleden kind(je). We geven iedereen de kans om een eigen verhaal met eventueel bijhorende foto in te sturen. Wij publiceren je verhaal dan met veel plezier op deze pagina en op onze sociale media. Geef ons enkele dagen om je ingestuurde verhaal even door te lezen. Niet omdat we er iets aan willen veranderen, wel omdat we uiteraard verhalen die kwetsend of racistisch zijn weren.
Liefste Lucy
Op 30 augustus 2021 deed ik een zwangerschapstest, want ik was al enkele dagen misselijk. Positief. Onverwacht maar heel welkom. Alles ging goed en drie weken later hoorden we de hartslag van ons tweede kindje. Een meisje, bleek uit de NIP-test. Die resultaten waren al binnen voor de 12 weken echo dus vertrokken we zonder zorgen naar het ziekenhuis om ons kleine zusje te gaan bewonderen.
Zorgvuldig werd alles nagekeken. Op het eerste zicht leek alles goed, maar de echo duurde lang, verdacht lang. En de gynaecologe zei met de minuut minder terwijl ze geconcentreerd mijn kindje onderzocht. Diep vanbinnen wist ik al dat er iets fout was. Enkele minuten later kregen we de verlossende woorden. ‘Alles ziet er goed uit, maar… ik vrees dat er iets scheelt met het linker dijbeen. Of het is verkort, of het is er niet. Ik verwijs jullie door naar het UZ Leuven.’ Vol ongeloof, verdriet en toch nog een sprankeltje hoop moesten we terug huiswaarts keren.
Twee dagen later konden we al terecht in Leuven. Tijdens de echo konden we het zelf al zien, maar daarna kwam dan met zekerheid de bevestiging. ‘Er is geen linker bovenbeen, het onderbeen en voetje groeien krom en ik vermoed dat de heup ook afwezig is.’ kregen we nogal bot en met weinig emotie te horen. Op al mijn vragen van hoop werd kort ‘neen’ geantwoord. Na een leven vol operaties zou ze ‘misschien’ kunnen stappen op volwassen leeftijd en dan spreken we nog niet over alle pijn die dit voor haar zowel fysiek als mentaal zou meebrengen.
Onze wereld stortte in. Er passeerde nog een resem aan dokters, ik hoorde niks meer. Alles was een waas. Wij wisten meteen dat we onze lieve meid niet onnodig wilden laten afzien. Een leven vol operaties, pijn en een kindertijd binnen vier ziekenhuismuren. Neen.
Hoe goed de specialisten in Leuven ook hun werk doen, ik voelde me er niet op mijn gemak en regelde nog een consultatie in het UZ Brussel waar dezelfde diagnose werd gesteld, maar waar we ook mentaal heel goed werden opgevangen. Ze begrepen onze vraag om ons kindje uit haar lijden te verlossen. Een beslissing waarvan ik zeker ben dat die vooral voor haar de juiste is. Maar ook voor ons als gezin, voor haar grote zus die ons ook nog nodig heeft.
Ik was toen 13 weken zwanger en ik zou bevallen na 15 weken zodat er nog een punctie en een autopsie konden gebeuren. Mijn meisje nog 3 weken dragen terwijl ik haar al kon voelen was het moeilijkste wat ik al ooit heb moeten doorstaan. Elk schopje brak mijn hart.
Op 3 november mochten we Lucy ontmoeten. Het was een mooie bevalling met een warme ondersteuning van twee hele lieve vroedvrouwen. Een minimensje dat net in mijn handpalm paste. 10 vingers, 10 teentjes en het neusje van haar zus. Ze was zó mooi. Een fotograaf van Boven de Wolken kwam langs om ons proficiat te wensen en om ons meisje vast te leggen op beeld. Na het zien van haar beentje was ik wel zeker dat we voor ons maar vooral voor haar de juiste beslissing hadden genomen. Ook al zal ik voor de rest van mijn leven een schuldgevoel meedragen en met veel vragen blijven zitten want zowel de autopsie als de DNA onderzoeken leverden niks op. We hadden blijkbaar ‘pech’.
In oktober 2022 mochten we een zoontje verwelkomen, na een zwangerschap die mentaal heel zwaar was. Maar wij zijn voor altijd een gezin met drie kindjes.
Sep en ik worden mama en papa, waw! Spannend, zenuwachtig en overgelukkig zijn we. Ik word mama, dit wou ik al zó lang, hier ben ik helemaal klaar voor. De zwangerschap verloopt prima. We zien tijdens iedere echo weer hoe je ligt te trappelen in mijn buik en je hartje gaat telkens hevig tekeer. De
Jij, jij was niet, jij bent en zal altijd zijn in mijn hoofd en in mijn hart want ik ben jij en jij bent mij voor altijd ik zoek jou op een wolkje achter de regenboog op de witte roos in de wind waar ben je toch mijn lief, lief kind? Jij, die zo lief,
Acht maanden zorgeloos zwanger en dan het vreselijke nieuws: ‘Je baby zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’. We kregen een week waarin we ons voorbereidden op het afscheid van Thor. En dan op 12 augustus konden we hem eindelijk voor heel kort in onze armen sluiten. Hij was zo kersvers geboren en tegelijk zo
Brief aan de kersverse mama. Beste kersverse mama, vergeef me. Vergeef me dat ik misschien droevig, kwaad, geïrriteerd naar je kijk. Dat ik niet naar je kan kijken en vriendelijk kan lachen of knikken. Ik hoop dat u zich er niks van aantrekt. Dat u het niet persoonlijk opvat. Dat u hopelijk mijn blik niet
Bijzonder … Ze was o zo bijzonder en zo zal ze ook voor altijd blijven. Vanaf de moment dat ze geboren was, wist ik ‘T is een specialleke’. Geen doorsnee flauw treesje dat enkel bokes met choco lust en geen groenten. Nee, eentje die wou proeven van alles wat het leven haar te bieden had.
Ons Louise passeert mij terwijl ze naar de speelkamer loopt. Geeft mij snel een kusje en een “ik hou van jou, mama.” Zomaar. Ik lach en denk aan jou. Ik zie hoe onze tweeling, ons geschenk uit de hemel, zo mooi en vredig samen liggen te slapen. Ik lach en denk aan jou. Ik sta
Acht maanden zorgeloos zwanger en dan het vreselijke nieuws: ‘Je baby zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’. We kregen een week waarin we ons voorbereidden op het afscheid van Thor. In die week deden we nog leuke dingen samen, vertelden we hem alles wat we hem nog hadden willen vertellen en groeide er een
Thor stierf tijdens de bevalling, op 35 weken zwangerschap. Na acht zorgeloze maanden kregen we heel slecht nieuws te horen: ‘Hij zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’. Er volgden enkele dagen vol onderzoeken, ‘wat als’-scenario’s en angsten. Het bezoekje van onze eigen gynaecoloog schepte eindelijk duidelijkheid: ‘De hartslag van de baby is terminaal, je
Soms zijn er van die momenten waarop het plots bij me binnenkomt hoe afwezig je bent. Hoe je ontbreekt. Hoe incompleet we zijn zonder jou. Gisteren was er weer zo’n moment. Een gezellige zondag met ons gezin. ’s Morgens aten we pannenkoeken en ’s middags zaten papa en ik pistolets te eten. Ondertussen vloog Jules
Moederdag, een heel speciale dag al was het maar omdat het een dag is dat ik elk jaar nog eens extra die fantastische lieve mama van mij in de bloemetjes kan zetten. Een dag om nog eens te zeggen hoe graag ik haar wel zie, ook al zeg ik het haar wel vaker. 14 jaar
Het was een zondagochtend en wij aten in onze kamerjas koffiekoeken in de zetel. We besloten er een ‘filmontbijt’ van te maken. Ik koos een documentaire over de keizerspinguïn. Dierendocumentaires en ik, dat is een goede combo. De mooie beelden, de trage vertellende stem, de biologie, … het boeit me en ik word er rustig
Op 9 november 2015 werden we veel te vroeg de trotse ouders van Eleonore*. Door plotse en ernstige zwangerschapscomplicaties, vochten we voor ons leven. Ik ben door het oog van de naald gekropen, maar moest afscheid nemen van Eleonore*. Ik kreeg van het leven een tweede kans en zij niet. Hier ben ik lang heel
Avondritueel: ons dagelijks momentje met Warre Elke avond vlak voor het slapengaan, heb ik mijn eigen avondritueel. Elke dag hetzelfde, elke dag een momentje waarbij we eventjes alleen met z’n drie op de wereld zijn. Warre zijn bedje stond vorig jaar klaar in onze kamer, vastgemaakt aan ons bed. De knuffel en het nachtlampje dat
Anderhalf jaar geleden waren wij in blijde verwachting. Nog maar een paar daagjes en dan konden we jou eindelijk verwelkomen. Je plaats was al lang verzekerd. Niet alleen in ons hart maar ook in ons huis. Je kamer was klaar en je kast hing vol met mooie spulletjes. Helaas liep het allemaal anders dan verwacht.
Mijn klein ventje… Vandaag, 8 jaar geleden, begon ik aan de moeilijkste dag van mijn leven. Het ging niet goed, dat was al snel duidelijk. Je lichaampje wilde niet meer mee. De dokters moesten het me niet vertellen, ik wist het… Het begin van het einde. Hoe onwezenlijk was dat. Eindelijk mocht ik je in
Liefste Pippa* & Renée* maar vooral mijn liefste liefje. Vandaag een jaar geleden zaten we nu in Leuven…En wisten we nog niet wat ons morgen te wachten stond… 29 november 2017…. Wat een gevoel, wat een immens verdriet, wat een pijn. Nog nooit voelden we ons zo verloren. Nog nooit hebben we zoveel samen geweend.
Een give-away op Instagram… Normaal scrol ik snel verder want waarom zou net ik, tussen honderd vaak duizend anderen, iets winnen. Maar deze keer riep een stemmetje diep in mij: Deze moet ik meedoen. Prijs van de wedstrijd was een prachtig digitaal familieportret. Het leek me de enige manier om eens ons hele gezinnetje op
De liefste Ik zit achter mijn computer te werken. Zus (13) vindt dat er genoeg gewerkt is. Ze komt rond mijn nek hangen. (plagerig) “mama, ben ik niet jouw allerliefste kind?” (plagerig terug) “ja maar, ik vind Broer en Zusje* ook lief hoor” “maar ik ben toch wel de liefste. Ik geef jou het meest
De eerste maanden na Josse’s geboorte gingen voorbij in een waas. Ik had zwangerschapsverlof maar geen baby om voor te zorgen. Ik zat thuis en was daar heel blij mee. Het had me immers niet gelukt om te werken. Het verdriet was overweldigend. Het was van zo’n donkere diepte dat ik er bang van werd.
22/12/2018, een datum die we nooit zullen vergeten. Na bijna 6 maanden lekker warm, knus en veilig in mama haar buik gezeten te hebben, ben je dan toch naar buiten moeten komen. Je groeide niet meer, maar man wat heb je gevochten, against all odds. De gynaecoloog stond zelfs perplex. Helaas heb je dit gevecht
108 dagen. Zolang groeide hij veilig in mijn buik. Volgens de nieuwe wetgeving nog steeds 32 dagen te kort. Te kort voor erkenning. Voor een plekje in ons trouwboekje. Een naam. Bestaansrecht. En toch ben ik bevallen van een compleet volmaakt mensje. Veel te klein. Wel volledig af. Meer dan 24 uur was ik in
Lotte❤05/09/2011 – ?23/03/2013Sneeuwvlokjes in mijn hoofd… Vandaag is het 6 jaar geleden … Versteend van spanning, in een wachtzaal hopend op verlossend goed nieuws. Het wachten leek eeuwig te duren. Toch bleef ik hoopvol. Tot het ineens uit het niets begon te sneeuwen. Het goede nieuws kwam niet. Een paar minuutjes later, stierf Lotte in onze
Verjaren doe ik nog ,maar het vieren niet meer sinds mijn kleinzoontje Berreke* stierf op 20 maart 2015, op mijn verjaardag. Hij stierf aan wiegendood. Berrekes broertje Menno zei vorige week tegen mij: “Omie, soms voel ik mij schuldig omdat ik bijna 10 jaar word en mijn broertje werd net geen 1.” Dan krijg je
“Juf, je hebt toch 2 kindjes?” verbeterde een leerling mij wanneer ik zei dat ik 3 keer was bevallen. Ik antwoordde dat ik 2 kindjes heb om voor te zorgen, maar 3 om van te houden. En zo begon ik te vertellen over ons sterrenkindje Tuur. De meesten leerlingen maakte direct kreetjes als “Ooh”, “Ocharme”
Sinds we afscheid moesten nemen van onze Tuur* hebben we al heel wat bezoekjes aan de Efteling gebracht. Door een lastminute beslissing van mijn partner zaten we gepakt en gezakt in de auto richting die wondere wereld. Halverwege de rit beseffen we ineens dat we ons Tuurtje zijn urne zijn vergeten. We hebben bewust gekozen
Opnieuw een verjaardag zonder jou Elk jaar opnieuw ben ik zenuwachtig voor zijn verjaardag. Ook in 2019 is het niet anders. Hoe zal het zijn? Hoe ga ik me voelen? Kan ik tijd vrijmaken om naar het kerkhof te gaan? Zal er nog iemand zijn die een lief berichtje of een kaartje stuurt? Al weken een
Nadat iedereen in bad is geweest, lopen de jongens heen en weer om de laatste moetjes van de dag af te werken.In razendsnel tempo vliegen de boekentassen door de lucht want het uur gametijd komt eraan.Jep…ook hier zitten we met de fortnite waanzin. ?Op het moment dat ik met wasgoed de trap op loop, krijg
“Mama!!! Welke maat van schoenen zou Berre* nu hebben als hij niet dood zou zijn?” Slik…”euhmmm…geen idee schat!” Ik probeer vliegensvlug iets te bedenken dat een perfect antwoord kan zijn. Maar sneller dan het licht volgt dan DOODgewoon…”Ok dan! Ik zal er wel eentje tekenen. Hopelijk weet Sinterklaas dan wel dat Berre* hier ook woont
