Hallo,
Ik ben Greet, mama van Lotte*, Senne en Jorbe. Toen we voor de eerste keer zwanger waren en het bleek een meisje te zijn, kon ik mijn geluk niet meer op. Lotte* werd geboren op 5 september in 2011 en groeide op tot een prachtmeisje met een enorme energie. Altijd zeer aanwezig, vrolijk en vol deugnieterij. Alsof ze wist dat ze maar een korte tijd bij ons kon zijn. 22 maart 2013, een dag na de verjaardag van mijn man, Steven… Lotte werd ziek. Een manier van ziek zijn, die een ongelooflijke onrust over ons bracht. We wilden zo snel mogelijk met haar naar het ziekenhuis. Daar werden we, door onze zeer opmerkzame kinderarts, onmiddellijk doorverwezen naar het UZA. Lotte*had een stabiele nacht en het leek de goede kant op de gaan. De dag erna ging alles echter helemaal mis. Alles wat ze probeerden kon niet meer baten. Lotte* overleed in onze armen. 23 maart 2013 stond ineens onze wereld stil en verdween de grond onder onze voeten. Terugkeren naar een leeg huis, viel ons zwaar. Naar een huis waar het speelgoed van de dag ervoor niet meer aangeraakt kon worden door haar heerlijke, wollige handjes. Geen gelach meer, geen gegil, geen “Nee, dat mag niet”, geen “Flink zo meid”, … Zo leeg en stil…
Verder gaan met je leven terwijl je zo’n intens verdriet met je meedraagt, hoe doe je dat? Niemand vertelt je dit ooit. Niemand leert je ooit, hoe het zou voelen. Hoeveel pijn het doet. En dat ons leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Vanuit dit kluwen van verdriet ben ik op zoek gegaan. Wat geeft zin in mijn leven? Hoe kan ik mezelf helpen? En hoe kan ik ook anderen helpen? Hoe moet ik verder? Ik heb veel gelezen, veel opgezocht … Bij sommige dingen kon ik blijven stilstaan en hebben me verder geholpen. Andere zaken dan weer niet. Vaak vond ik niet direct de rust in hetgene ik tegenkwam en ontbrak het aan warmte.
Tot ik een reportage zag op ATV van het Berrefonds. Christine vertelde over het ontstaan en riep mensen op om te komen naaien voor de herinneringsdozen. Hoewel het niet onmiddellijk mijn verhaal was, toch sprak het initiatief mij aan. Op een creatieve manier bezig zijn met rouw en verlies. Intussen was ik op dat moment hoogzwanger van Senne en voelde ik mij emotioneel nog niet sterk genoeg om mee te gaan naaien. Een jaar later heb ik dit wel gedaan. Ik werd op de naaimarathon heel open en warm ontvangen door Christine. Later die dag kon ik mijn persoonlijk verhaal kwijt op een ongedwongen manier en vooral zonder oordeel. Zo belangrijk voor mij. Christine luisterde en bracht rust. Ik vertelde haar over allerlei zaken die ik wilde doen vanuit mijn verlies. Verloren in een hoofd vol ideeën, uitte ik mijn wens om ook iets te kunnen doen voor ouders die net zoals wij Lotte*, op een heel plotse manier verloren hebben. Vanaf toen ben ik eigenlijk blijven plakken. En intussen ben ik actief binnen het kernteam van het Berrefonds. Ook de wens om iets te doen voor andere ouders die een ouder kind verliezen op een heel plotse manier is ook werkelijkheid geworden… De Koesterkoffer. Voor mij een manier om ouders mee op weg te helpen in dit moeilijke rouwproces, op een positieve manier en de mogelijkheid te bieden om tastbare herinneringen vast te leggen en ze voor altijd te koesteren en opnieuw geluk te mogen ervaren.