Categorie: Ouders

Ons Louise passeert mij terwijl ze naar de speelkamer loopt. Geeft mij snel een kusje en een “ik hou van jou, mama.” Zomaar. Ik lach en denk aan jou. Ik zie hoe onze tweeling, ons geschenk uit de hemel, zo mooi en vredig samen liggen te slapen. Ik lach en denk aan jou. Ik sta

Thor stierf tijdens de bevalling, op 35 weken zwangerschap. Na acht zorgeloze maanden kregen we heel slecht nieuws te horen: ‘Hij zal niet kunnen leven buiten de baarmoeder’.  Er volgden enkele dagen vol onderzoeken, ‘wat als’-scenario’s en angsten. Het bezoekje van onze eigen gynaecoloog schepte eindelijk duidelijkheid: ‘De hartslag van de baby is terminaal, je

Moederdag, een heel speciale dag al was het maar omdat het een dag is dat ik elk jaar nog eens extra die fantastische lieve mama van mij in de bloemetjes kan zetten. Een dag om nog eens te zeggen hoe graag ik haar wel zie, ook al zeg ik het haar wel vaker. 14 jaar

Het was een zondagochtend en wij aten in onze kamerjas koffiekoeken in de zetel. We besloten er een ‘filmontbijt’ van te maken. Ik koos een documentaire over de keizerspinguïn. Dierendocumentaires en ik, dat is een goede combo. De mooie beelden, de trage vertellende stem, de biologie, … het boeit me en ik word er rustig

Op 9 november 2015 werden we veel te vroeg de trotse ouders van Eleonore*. Door plotse en ernstige zwangerschapscomplicaties, vochten we voor ons leven. Ik ben door het oog van de naald gekropen, maar moest afscheid nemen van Eleonore*. Ik kreeg van het leven een tweede kans en zij niet. Hier ben ik lang heel

Avondritueel: ons dagelijks momentje met Warre Elke avond vlak voor het slapengaan, heb ik mijn eigen avondritueel. Elke dag hetzelfde, elke dag een momentje waarbij we eventjes alleen met z’n drie op de wereld zijn. Warre zijn bedje stond vorig jaar klaar in onze kamer, vastgemaakt aan ons bed. De knuffel en het nachtlampje dat

Anderhalf jaar geleden waren wij in blijde verwachting. Nog maar een paar daagjes en dan konden we jou eindelijk verwelkomen. Je plaats was al lang verzekerd. Niet alleen in ons hart maar ook in ons huis. Je kamer was klaar en je kast hing vol met mooie spulletjes. Helaas liep het allemaal anders dan verwacht.

Mijn klein ventje… Vandaag, 8 jaar geleden, begon ik aan de moeilijkste dag van mijn leven. Het ging niet goed, dat was al snel duidelijk. Je lichaampje wilde niet meer mee. De dokters moesten het me niet vertellen, ik wist het… Het begin van het einde. Hoe onwezenlijk was dat. Eindelijk mocht ik je in

Liefste Pippa* & Renée* maar vooral mijn liefste liefje. Vandaag een jaar geleden zaten we nu in Leuven…En wisten we nog niet wat ons morgen te wachten stond… 29 november 2017…. Wat een gevoel, wat een immens verdriet, wat een pijn. Nog nooit voelden we ons zo verloren. Nog nooit hebben we zoveel samen geweend.

Een give-away op Instagram…  Normaal scrol ik snel verder want waarom zou net ik, tussen honderd vaak duizend anderen, iets winnen.  Maar deze keer riep een stemmetje diep in mij: Deze moet ik meedoen. Prijs van de wedstrijd was een prachtig digitaal familieportret.  Het leek me de enige manier om eens ons hele gezinnetje op

De liefste Ik zit achter mijn computer te werken. Zus (13) vindt dat er genoeg gewerkt is. Ze komt rond mijn nek hangen. (plagerig) “mama, ben ik niet jouw allerliefste kind?” (plagerig terug) “ja maar, ik vind Broer en Zusje* ook lief hoor” “maar ik ben toch wel de liefste. Ik geef jou het meest

De eerste maanden na Josse’s geboorte gingen voorbij in een waas. Ik had zwangerschapsverlof maar geen baby om voor te zorgen. Ik zat thuis en was daar heel blij mee. Het had me immers niet gelukt om te werken. Het verdriet was overweldigend. Het was van zo’n donkere diepte dat ik er bang van werd.

22/12/2018, een datum die we nooit zullen vergeten. Na bijna 6 maanden lekker warm, knus en veilig in mama haar buik gezeten te hebben, ben je dan toch naar buiten moeten komen. Je groeide niet meer, maar man wat heb je gevochten, against all odds. De gynaecoloog stond zelfs perplex. Helaas heb je dit gevecht

108 dagen. Zolang groeide hij veilig in mijn buik. Volgens de nieuwe wetgeving nog steeds 32 dagen te kort. Te kort voor erkenning. Voor een plekje in ons trouwboekje. Een naam. Bestaansrecht. En toch ben ik bevallen van een compleet volmaakt mensje. Veel te klein. Wel volledig af. Meer dan 24 uur was ik in

Lotte❤05/09/2011 – ?23/03/2013Sneeuwvlokjes in mijn hoofd… Vandaag is het 6 jaar geleden … Versteend van spanning, in een wachtzaal hopend op verlossend goed nieuws. Het wachten leek eeuwig te duren. Toch bleef ik hoopvol. Tot het ineens uit het niets begon te sneeuwen. Het goede nieuws kwam niet. Een paar minuutjes later, stierf Lotte in onze

“Juf, je hebt toch 2 kindjes?” verbeterde een leerling mij wanneer ik zei dat ik 3 keer was bevallen.  Ik antwoordde dat ik 2 kindjes heb om voor te zorgen, maar 3 om van te houden. En zo begon ik te vertellen over ons sterrenkindje Tuur.  De meesten leerlingen maakte direct kreetjes als “Ooh”, “Ocharme”

Sinds we afscheid moesten nemen van onze Tuur* hebben we al heel wat bezoekjes aan de Efteling gebracht.  Door een lastminute beslissing van mijn partner zaten we gepakt en gezakt in de auto richting die wondere wereld.  Halverwege de rit beseffen we ineens dat we ons Tuurtje zijn urne zijn vergeten.  We hebben bewust gekozen

Opnieuw een verjaardag zonder jou Elk jaar opnieuw ben ik zenuwachtig voor zijn verjaardag. Ook in 2019 is het niet anders. Hoe zal het zijn? Hoe ga ik me voelen? Kan ik tijd vrijmaken om naar het kerkhof te gaan? Zal er nog iemand zijn die een lief berichtje of een kaartje stuurt? Al weken een

Nadat iedereen in bad is geweest, lopen de jongens heen en weer om de laatste moetjes van de dag af te werken.In razendsnel tempo vliegen de boekentassen door de lucht want het uur gametijd komt eraan.Jep…ook hier zitten we met de fortnite waanzin. ?Op het moment dat ik met wasgoed de trap op loop, krijg

“Mama!!! Welke maat van schoenen zou Berre* nu hebben als hij niet dood zou zijn?” Slik…”euhmmm…geen idee schat!” Ik probeer vliegensvlug iets te bedenken dat een perfect antwoord kan zijn. Maar sneller dan het licht volgt dan DOODgewoon…”Ok dan! Ik zal er wel eentje tekenen. Hopelijk weet Sinterklaas dan wel dat Berre* hier ook woont